Rhino Season is een liefdestragedie en gebaseerd op de dagboeken van de Koerdisch-Iraanse dichter Sadegh Kamangar. De dichter is een vriend van regisseur Bahman Ghobadi. De film gaat over dichter Sahel en zijn vrouw Mina die ten onrechte worden opgesloten tijdens de Islamitische Revolutie van Iran. Sahel brengt dertig jaar door in de gevangenis. Mina komt veel eerder vrij en vlucht, in de overtuiging dat haar echtgenoot dood is, naar Turkije. Wanneer Sahel vrijkomt, besluit hij Mina te gaan zoeken.
Door de film heen zijn de gedichten van Sadegh Kamangar verweven. Ze worden voorgedragen door een vrouw in het Farsi. Jammer genoeg zijn geen van de gedichten in een vertaling terug te vinden online en kun je ze niet nog een keer rustig nalezen. Ze klinken namelijk prachtig maar zo voorgedragen in een vreemde taal en dan meelezen met de ondertiteling maakt het moeilijker om ze echt goed op je in te laten werken. Mooi klinken ze in elk geval wel.
De leegte en onrust in Sahel weet Ghobadi te vangen in kunstzinnige beelden van kale landschappen en het woeste water van de zee. Daarnaast is het beeld de hele film donker en grauw, wat de tragiek van het verhaal een diepere lading meegeeft.
De film toont een aantal dieren. Een paard dat zijn hoofd door een autoraam steekt, een regen van schildpadden, neushoorns op een verlaten vlakte en zwerfkatten op straat. Het zouden verwijzingen naar eerdere films van Ghobai kunnen zijn; A Time For Drunken Horses, Turtles Can Fly en No One Knows About Persian Cats. Maar de dieren lijken ook wat te willen zeggen over het lot en de gemoedstoestand van Sahel. Zo zou het paard kunnen verwijzen naar de waanzin van Sahel. Dat hij al die jaren opgesloten heeft gezeten, lijkt hem te hebben gebroken. Ook de zoektocht naar Mina brengt Sahel overduidelijk van zijn stuk. De katten zouden symbool kunnen staan voor het kwaad. Het kwaad dat Sahel gebroken heeft en het kwaad dat Mina van hem afpakt. De schildpad staat symbool voor kracht en komt tot hem op een moment dat hij het hard nodig heeft. De neushoorn staat symbool voor de woede van Sahel. Woede voor wat hem is aangedaan.
Behrouz Vossoughi heeft weinig tekst, maar zijn gezichtsuitdrukkingen zijn bijna pijnlijk om naar te kijken. Zoveel wanhoop verdriet, woede en steeds meer leegte weet hij te vangen in zijn blik. Monica Bellucci speelt haar rol vooral heel minimalistisch, maar dat stoort geen moment. Je bent vooral op Sahel gericht; de overige personages dienen slechts als pionnen om zijn lot duidelijk te maken.
De film lijkt dan ook veel meer daarover te gaan dan over de liefde tussen Mina en Sahel. Deze oude liefde is in het verleden van de twee duidelijk voelbaar, maar krijgt in het heden absoluut geen voet aan de grond. Sahel lijkt in de tweede helft van de film zelfs het doel om herenigd te worden met Mina te verliezen. Aan te raden is los te laten dat de film daarover moet gaan en je te laten verrassen door de prachtige beelden, voorgedragen gedichten, symboliek en het tragische lot van Sahel.
