Stephenie Meyer weet goed voor wie ze haar boeken schrijft. Honderden miljoen kopieën van de Twilight-serie gingen de winkels uit en de handen van tienermeiden in. Ze bleken idolaat te zijn van de met romantiek doorspekte fantasieverhalen. Verkapte kasteelromannetjes zou je ze ook kunnen noemen. De sleetse verfilmingen wisten daar de afgelopen jaren maar weinig aan te veranderen. Het aanvankelijk nog intrigerende The Host, gebaseerd op Meyers eerste roman na de Twilight-reeks, blijkt uiteindelijk ook vooral geschikt voor de bakvissendoelgroep. Ook regisseur Andrew Niccol, de man achter scherpe films als Gattaca en Lord of War, weet daar niet veel meer van te maken. Dit gegeven had veel pakkender uitgewerkt kunnen worden.
Het begin belooft namelijk nog veel goeds. Ergens in de toekomst is onze aarde vrij van oorlog en ander drama. De wereld is nog nooit zo perfect geweest. Maar, zo legt de vertelstem uit, het is niet langer onze wereld. Buitenaardse geesten hebben mensenlichamen overgenomen en beheersen zo de planeet, terwijl een kleine verzetsgroep probeert om zich staande te houden.
De film neemt al vroeg een interessante wending wanneer rebel Melanie gepakt wordt en een buitenaardse ziel in haar lijf krijgt gestopt. Ze weet de controle over haar lichaam en geest nog net een beetje vast te houden, waardoor er een nieuwe Melanie rondloopt, met zowel een aardse als een buitenaardse gedachtegang.
Dat concept is even wennen, vooral omdat we de oude Melanie noodgedwongen alleen via een galmende stem op de geluidsband horen praten tegen haar nieuwe bewoner. Typisch iets wat in het boek waarschijnlijk beter werkte. Maar zodra je daar overheen bent, weet het concept af en toe toch voor aardige momenten te zorgen. Wanda - zo heet de bezetter - houdt er geregeld puurdere gedachtes op na dan Melanie zelf. Is het dan eigenlijk wel zo erg dat zij gecontroleerd wordt? Een aantal keer wordt er zo even kort de vraag opgeroepen waar eigenlijk de grens ligt tussen goed en kwaad.
Met dat idee had nog veel meer kunnen worden gedaan, maar spijtig genoeg wordt het even later voornamelijk gebruikt voor een liefdesverhouding waar je haren van overeind gaan staan. De oude Melanie heeft nog altijd gevoelens voor haar vriendje, terwijl de geest die haar lichaam onder controle heeft een andere knaap wel ziet zitten. En dan horen we dus Melanies galmende stem roepen: Nee Wanda, niet met hem zoenen! Denk aan mijn vriend. Dat soort dingen.
Alle mogelijkheden om van dit verhaal iets origineels of interessants te maken, worden uiteindelijk ondergesmeerd door die laag van schaamteloos brave zoetsappigheid. Twilight-fans kunnen hun hart ophalen.
