De fervente bioscoopbezoeker, of zo je wilt de rasechte azijnpisser, heeft er in het digitale en multimediale tijdperk een knoeperd van een ergernis bij. Er zijn bioscoopbezoekers die zichzelf zo belangrijk vinden, of simpelweg de aandachtsspanne van een goudvis hebben, dat ze tijdens de voorstelling de mobiel ter hand nemen. Televisiekijken wordt zelfs opzettelijk opgepimpt met een 'tweede scherm', zodat ter plekke mee kan worden gediscussieerd, getweet en geliked over het programma. Interactie is het nieuwe toverwoord en het was natuurlijk wachten op het moment dat ook de filmindustrie op deze trend inspringt. Het is een ontwikkeling die met enige scepsis door bovengetekende ontvangen wordt. Want wat voor capriolen gaan filmproducenten nog meer uit hun mouw schudden om het publiek naar de bios te lokken? En voegt een app ook daadwerkelijk wat toe aan de filmervaring?
Om daar dan maar gelijk antwoord op te geven: het is best een aardig gegeven en soms zelfs een leuke toevoeging dat je van tevoren een app kunt installeren om zo extra informatie mee te krijgen. Maar meer dan een leuke gimmick is het ook niet. De qua bestandgrootte forse app die de producenten van APP lieten ontwikkelen, waarschuwt de kijker door middel van een trilsignaal dat er op het mobieltje wat te beleven valt. Het stukje techniek reageert op het geluid van de film, waardoor er geen internetverbinding nodig is. Het werkt allemaal best redelijk en snel, al verscheen er op het toestel van de buurman één enkele keer info die bij ondergetekende uitbleef. Verder dan wat op en neer ge-sms van personages, Facebookberichtjes, een krantenberichtje en heel soms filmbeelden vanuit een andere hoek of gezichtspunt komt het trouwens niet. Daar komt bij dat je toch regelmatig naar het schermpje van je mobieltje gaat staren terwijl er daar op dat moment helemaal niets te beleven valt. Gevolg is dat je met een half oog naar de film zit te kijken en er niet helemaal in op kan gaan.
Maar zelfs zonder toeters en bellen is APP, de tweede speelfilm van Bobby Boersma, een onderhoudende polderthriller met internationale allure, die onopzichtig hint naar het werk van collega Dick Maas. De hoofdrol wordt vertolkt door Hannah Hoekstra, die pas echt in het oog sprong door haar intrigerende en subversieve titelrol in Hemel. Hoekstra speelt psychologiestudente Anna die op een dag een mysterieuze app op haar mobieltje aantreft. De app Iris - ongetwijfeld een verwijzing naar de Appledienst Siri - beantwoordt al haar praktische vragen, maar weet net iets te veel van Anna en de mensen om haar heen. Het duurt niet lang voordat Anna de humor van de situatie niet meer kan inzien. Iris heeft dodelijke gaven en laat zich niet even eenvoudig van Anna's mobiel verwijderen. Door de app vallen er slachtoffers en de studente tracht samen met ex Tim en vriendin Sophie de maker ervan op te sporen en te stoppen.
Boersma volgt trouw de conventies van het genre, die zelfs zonder moderne fratsen prima overeind blijven. De bijfiguren worden makkelijk geslachtofferd aan de grillen van Iris en vervullen gedwee deze rol. Sommigen, zoals het verlamde broertje van Anna, mogen ook de motieven van Anna om Iris een halt toe te roepen nog wat meer inkleuren. Toch rijdt Boersma een flinke scheve schaats door de app in te zetten. Zo verklapt het mobieltje op de schoot ongegeneerd wie er achter de wreedheden zit die Anna en haar omgeving teisteren. Het is een fatale misstap die APP verandert van een whodunnit in een whydunnit. Deze riskante accentverschuiving neemt het mysterie compleet weg en doet Boersmas thriller wankelen. Ook na een logische verklaring lijkt Iris in staat tot haast bovennatuurlijke acties. Het leidt uiteindelijk tot een finale confrontatie die aandoet als mosterd na de maaltijd. Als noviteit is APP ten dele geslaagd. Het buitenland heeft al interesse getoond. Van de Hollandse primeur zullen ze hopelijk leren, al zijn de inventiviteit en lef van Boersma zonder meer te prijzen.
