De Amerikaanse recensies van het romantische drama Safe Haven waren ronduit vernietigend. Het verhaal zou zeperig en ongeloofwaardig zijn en vol clichés zitten. Toch horen al deze elementen bij een Nicholas Sparks-verfilming (The Notebook, Dear John), aangezien al zijn boeken gaan over een grote dramatische liefde, die er vooral voor moet zorgen dat de lezer (of zij het wil of niet) geëmotioneerd raakt.
Centraal in Safe Haven staat Erin. We zien hoe zij iets naars heeft meegemaakt. Wat weten we niet precies, maar aangezien ze onder het bloed zit en vervolgens bang is voor elk onverwacht geluidje, kunnen we ervan uitgaan dat het iets met huiselijk geweld te maken zal hebben gehad. Zij slaat op de vlucht en komt per toeval in een klein dorpje in North Carolina terecht. Onder de nieuwe naam Katie probeert ze een bestaan op te bouwen. Ze ontmoet Alex, een weduwnaar met twee jonge kinderen, en de vonk slaat uiteraard onmiddellijk over. Maar Erins verleden weet haar zelfs op deze 'veilige plek' te vinden.
Het is waar dat Safe Haven een zeer hoog soapgehalte heeft. Het stadje waar Erin heen vlucht, is zo idyllisch in beeld gebracht, dat het iets weg heeft van een paradijs. De lucht is blauwer, de vogels klinken vrolijker en alle mensen zijn hartelijk en verwelkomend. De verhaallijn zie je (uiteraard) al van mijlenver aankomen. Zodra Alex en Erin elkaar ontmoeten, weet je als kijker dat dit de romance is waar het om zal draaien. Zij overwint haar trauma's, hij stelt zijn hart open voor een nieuwe liefde en weet zo tegelijkertijd zijn kinderen te helpen hun verdriet te verwerken. Maar dat het zo (vreselijk) voorspelbaar is, maakt voor dit genre niet uit. Wie ooit eerder een Nicholas Sparks-verfilming heeft gezien, weet dat dit erbij hoort. Het is alleen wel jammer dat Safe Haven minder hoog zal scoren dan voorafgaande boekverfilmingen. Misschien is de koek bij Nicholas Sparks langzaam een beetje op aan het raken. De beste man melkt zijn succes uit voor wat het waard is en blijft nieuwe romans uitbrengen, maar de kwaliteit komt steeds wat lager te liggen. Maar het grootste probleem met Safe Haven is dat Josh Dushamel en Julianne Hough beiden niet de beste acteerprestatie neerzetten. Het is af en toe een beetje houterig, waardoor het meer weg heeft van een Lifetime tv-film dan een bioscooprelease. Gelukkig hebben de twee wel chemie, waardoor het allemaal nog te pruimen is.
Het gemoedelijke verhaaltje heeft iets aandoenlijks, maar verandert de laatste tien minuten ineens in een chaos, wanneer Erins ex op Sleeping with the Enemy-achtige wijze weer in haar leven opduikt. Na deze chaos is het tijd voor de grote plottwist, die (eerlijk is eerlijk) nog aardig aankomt. Alleen mist het de emotie die overduidelijk bij dit 'aha-moment' hoort. En laten we eerlijk zijn: dames die een Nicholas Sparks-verfilming bezoeken, gaan met name om eens flink uit te huilen. The Notebook blijft hun favoriete film omdat ze het zelfs bij de tiende keer kijken niet droog kunnen houden. Bij [/i]Safe Haven[/i] kunnen ze de zakdoeken jammer genoeg thuislaten.
