Achtentwintig lange jaren heeft gangster Val in de bak gezeten. Als hij de deur van de gevangenis achter zich heeft dichtgetrokken, staat zijn oude vriend Doc hem op te wachten. Val mag bij Doc op de bank pitten, al is het behoorlijk behelpen in het lelijkste appartement dat de vrijgelaten ex-crimineel ooit heeft gezien. Anders dan de titel en deze personage-introductie wellicht doen vermoeden is Stand Up Guys geen verhaal over een stel stand-upkomieken die de ene na de andere gevatte grap op elkaar afvuren. Toch doet de aftrap van deze misdaadkomedie haast wel als cabaret aan, want Al Pacino en Christopher Walken sparen elkaar op het verbale vlak niet. Hun bijzondere vriendschap en een gezamenlijke missie om de bloemetjes buiten te zetten, vormt de basis voor het tweede lange regieproject van eeuwige bijrolacteur Fisher Stevens.
De hereniging tussen de twee oude mannen doet wat onwennig aan. Het lijkt er zelfs even op dat Walken en Pacino hun rollen apart van elkaar hebben opgenomen, omdat ze in het begin compleet langs elkaar heen acteren. Het doet je even achter je oren krabben, want de twee nestors zijn toch niet echt amateurs die slecht acteerwerk op hun repertoire hebben staan. Dan dringt het besef door dat de twee heren elkaar jaren alleen tijdens snelle bezoekjes moeten hebben gezien en duidelijk weer aan elkaars aanwezigheid moeten wennen. Ze willen elkaar bovendien de loef afsteken in cool zijn. Val snakt naar een echte kop koffie en wil wel weer eens een vrouw van dichtbij zien. Pas als de twee mannen op pad gaan, komt Stand Up Guys echt lekker op gang. Wat Doc zijn beste vriend niet heeft verteld, is dat hij door hun voormalige criminele baas Claphands onder druk is gezet om Val van kant te maken voor het tien uur 's ochtends is.
Stand Up Guys speelt zich in af in het tijdsbestek van amper een dag, of eigenlijk gedurende mogelijk de laatste nacht van Vals leven. De mannen hebben niet alleen veel bij te kletsen; de tijd dringt flink en ze hebben een nauwelijks te stillen eetlust. Docs moordplannen komen voor Val wonderlijk genoeg niet als een verrassing en de makkers willen alles uit hun nacht halen wat erin zit. Het team is pas echt compleet als het derde lid Hirsch uit het bejaardenhuis en van het beademingsapparaat wordt bevrijd. Stevens bouwt zijn komedie op het sterke oude-jongens-krentenbroodgevoel dat het drietal oproept. Dat dit vorm krijgt door het aaneenschakelen van baldadige en bovenal komische sketches die niet altijd even constructief uitpakken valt hem aanvankelijk makkelijk te vergeven. De vrienden hebben namelijk zichzelf de opdracht gesteld de boel nog even flink op stelten te zetten, net zoals in die goede oude tijd die nooit meer terugkomt.
De balans in Stevens komische misdaadavontuur, met muziek van Jon Bon Jovi, is echter ver te zoeken. Prachtig, soms zelfs ontroerend, zijn de conversaties tussen de oude knarren, die herinneringen oprakelen en met mooie veel te jonge dames flirten alsof ze pubers zijn. Ook de interactie met een jonge charmante serveerster illustreert dat de criminelen het hart op de goede plek hebben, wat ze verder ook op hun kerfstok hebben. Daar staan teleurstellend zo veel platte momenten tegenover; van een erectie die maar niet verdwijnt en Val in het ziekenhuis doet belanden, tot het jatten van een peperdure raceauto en het ontsnappen aan de politie. Het blijft vaag of het Stevens nu om de lach, lekker stout zijn, de weemoed, het sentiment of het hele totaalpakket te doen is geweest. Al deze disciplines komen weliswaar voorbij, maar komen door de snelle en vlakke afwisseling ervan nauwelijks van de grond. Wat ondanks het gebrek aan richting buiten kijf staat, zijn de drie geweldige hoofdrolspelers die helemaal los mogen met hun personages en hier duidelijk heel veel lol in hebben gehad. De anarchie viert hoogtij. Desnoods tot ze er dood bij neervallen.
