Het jaar is 1962, een van de heetste jaren tijdens de Koude Oorlog. De dreiging van een nucleaire holocaust groeit, culminerend in de Cubacrisis in oktober van dat jaar. De Britse veteraan Sally Potter situeert haar nieuwste film echter niet in deze tijd om commentaar op de politieke situatie te geven. In plaats daarvan maakt ze heel slim gebruik van de atoomoorlog als reflectie op de innerlijke zorgen van haar hoofdpersonage, het tienermeisje Ginger, en het explosieve persoonlijke drama dat zij doormaakt. Potter creëert daarmee een mooi coming-of-agedrama, met behulp van prachtige cinematografie en goed gebruik van een sterke soundtrack.
Ginger en Rosa worden beiden geboren op het moment dat de eerste atoombom valt in 1945. Samen groeien ze op als hartsvriendinnen in het naoorlogse Londen. Ginger is bang voor de volgende bom en het dodelijke gevaar voor de wereld. Maar haar interesse in een groepering die protesteert tegen nucleaire wapens wordt ook gevoed door de emotionele verwarring die de scheiding van haar ouders Roland en Natalie teweeegbrengt. Rosa, die haar vader nauwelijks gekend heeft, krijgt ondertussen steeds meer een band met de vrijgevochten, hippe en intellectuele Roland. Hierdoor krijgt Ginger het nog moeilijker, doordat ze zowel bij haar beste vriendin als haar vader steeds meer op de tweede plaats komt.
Ginger & Rosa werd door sommigen flink bekritiseerd omdat het tijdsbeeld niet zou overtuigen en de film weinig te zeggen zou hebben over de tijd waarin het verhaal speelt. Deze kritiek klopt misschien technisch gezien, maar zegt weinig over de werkelijke kwaliteit van de film. Potters interesse ligt niet bij de atoomoorlog maar bij het familiedrama dat ze vertelt. De setting en de externe zorgen die deze met zich meebrengt dienen voornamelijk als reflectie van en commentaar op de innerlijke onrust van Ginger en de figuurlijke bommen in haar privéleven. De scène waarin de bom barst en het daarop volgende slotakkoord zijn subliem.
Sally Potter maakte begin jaren negentig naam als regisseur van Orlando een verfilming van het gelijknamige boek van Virginia Woolf. Maar dat succes nam af en haar voorlaatste film bereikte de Nederlandse bioscopen niet eens, waardoor Ginger & Rosaeen soort comeback voor Potter is. Ze verzamelde daarvoor een sterke cast van internationale acteurs, waaronder Timothy Spall, Christina Hendricks, Alessandro Nivola, Annette Bening en de onbekende Alice Englert. Het deert niet dat alleen eerstgenoemde daarvan een echte Brit is, net zomin als dat het een probleem is dat het rode haar van Elle Fanning in de titelrol niet echt is.
Fanning bewijst opnieuw haar enorme talent met evenveel vrolijke charme als hartverscheurende tranen. Soms krijgt ze een beetje hulp van de muziek. De scène waarin de gevoelens van Ginger tot expressie komen door een scheurende saxofoonsolo van Charlie Parker op haar platenspeler, is een van de hoogtepunten van de film. Bijna even mooi is een scène waarin Miles Davis wordt ingezet om het gewichtsloze gevoel van een autoritje met Ginger, Rosa en Roland weer te geven, voordat alle problemen beginnen. Deze eer gaat ook uit naar het prachtige, impressionistische camerawerk van Robbie Ryan, dat doet denken aan zijn geweldige werk met Andrea Arnold (Wuthering Heights, Fish Tank).
