In de zwaarbevochten markt van computergeanimeerde films wordt al jarenlang de dienst uitgemaakt door Pixar en Dreamworks, maar sinds enige tijd beginnen Disney, Sony en Blue Sky steeds meer terrein winnen. Een kleine twee jaar geleden bleek dat ook nieuwkomers hun voet tussen de deur kunnen krijgen, toen het relatief nieuwe Illumination Entertainment veel succes oogstte met het uiterst vermakelijke Despicable Me. Of de studio een blijvertje was mocht daarna echter al snel worden betwijfeld, aangezien de volgende twee films, Hop en The Lorax, door zowel de critici als het publiek heel wat minder enthousiast werden ontvangen. Het lijkt geen goed teken dat de animatiestudio nu een vervolg uitbrengt op de grote succesfilm (vooral omdat deze niet de indruk wekte franchisemateriaal te zijn), maar Despicable Me 2 blijkt net als zijn voorganger verrassend leuk.
Nadat we in het eerste deel zagen hoe superschurk Gru zijn ijskoude hart liet ontdooien door drie geadopteerde zusjes, zien we hem in dit vervolgdeel een stuk lekkerder in zijn vel zitten. Met het omarmen van zijn rol als vader van de meisjes heeft hij zijn leven als kwade genius achter zich gelaten en hoewel hij nog volop duistere trekjes heeft, heeft hij deze nu prima onder controle. Meestal in dit soort vervolgfilms kruipt het bloed waar het niet gaan kan, waardoor het hele riedeltje weer van voor af aan begint, maar Gru blijkt zeer tevreden met zijn nieuwe leven. Ietwat opvallend dus dat hij zich laat inhuren door een geheime organisatie die als doel heeft superschurken ten val te brengen. Een duidelijke reden voor Grus keuze krijgen we niet, maar goed, het plot moet toch ergens beginnen.
De organisatie die zich louter bezighoudt met de bestrijding van superschurken en hun megalomane plannen zien we helaas niet al te veel, maar een van hun agenten des te meer. Deze Lucy Wilde is de partner met wie Gru undercover gaat in een kleurrijk winkelcentrum, om een daar schuilgaande superschurk te ontmaskeren. Aangezien zijn dochters duidelijk behoefte hebben aan een moeder en Grus buurvrouw hem constant probeert te koppelen aan allerlei rampgevallen, is het niet lastig te voorspellen in welke richting de relatie tussen de twee zich ontwikkelt. Helaas komt Lucy als personage niet helemaal lekker uit de verf. Het ene moment is ze de situatie volledig meester, maar vrijwel direct daarna klungelt ze zich drie slagen in de rondte. Naast fysiek blijkt ze ook sociaal vrij onhandig, waardoor geregeld de irritatiegrens wordt opgezocht: iets wat bij haar vertolkster Kristen Wiig helaas wel vaker voorkomt.
Gelukkig pakt de film met zijn absurdistische antagonist een stuk beter uit en werken alle bekende elementen uit het eerste deel nog prima (en enkele keren zelfs beter dan voorheen). In zijn herboren vorm is Gru is een bijzonder aansprekend personage en zijn dochters (met name de jongste) hebben nog niets van hun schattigheid verloren. De animatie is geregeld verbluffend mooi en dankzij enkele ongewone camerastandpunten blijkt de 3D (zoals vaker bij kleurrijke animatiefilms) daadwerkelijk een toevoeging. Uiteraard geven de gele minions weer in groten getale acte de présence en opnieuw gaan zij er volledig met de film vandoor. Of hun non-verbale humor grappig genoeg is om een eigen film te kunnen dragen, kunnen we zien wanneer over anderhalf jaar de spin-off Minions uitkomt. Hopelijk staat deze film een derde Despicable Me niet in de weg, want dit vervolg laat zien dat er nog genoeg rek zit in deze franchise.
