Vandaag de dag is het voor elektronica- en softwarebedrijven een noodzaak om constant vernieuwend en innovatief te zijn om de rest een stapje voor te blijven. CEOs houden hun concurrentie doorgaans dan ook nauwlettend in de gaten, wat in het verleden meer dan eens tot gerechtelijke procedures heeft geleid (zie ook: Apple vs. Samsung). Hoever kan men gaan in het bespioneren van andere bedrijven om waardevolle informatie te achterhalen? Dat is de vraag die schrijver Joseph Finder wil stellen in zijn roman Paranoia. De gelijknamige verfilming van regisseur Robert Luketic roept echter heel andere vragen op. Hoe het tegenover elkaar zetten van Gary Oldman en Harrison Ford alsnog zon slappe thriller op kan leveren bijvoorbeeld.
Op papier had de regisseur van onder andere Legally Blond en The Ugly Truth dan ook een potentieel spannende film in handen. Op veel punten doet Luketic´ film denken aan Oliver Stones Wall Street. Een hedendaags rise and fall-verhaal in de moderne wereld van de software- en telecomgiganten, waarin altijd een jongere, hongerige generatie op de loer ligt, biedt in ieder geval genoeg mogelijkheden voor spanning en intrige. Adam Cassidy is een van deze ambitieuze IT-experts die klaar is om hoger op de carrièreladder te klimmen en de oude garde van hun sokken te blazen. Hoogmoed blijkt echter voor de val te komen, wanneer Adam genadeloos afgeserveerd wordt tijdens een softwarepitch door het hoofd van het bedrijf (Gary Oldman met een dik aangezet cockney accent). De hierop volgende zuippartij met de creditcard van het werk maakt de situatie voor Adam er niet beter op. Zijn baas biedt hem echter een uitweg: Adam wordt ontslagen bij Wyatt corp. en vervolgens aangenomen bij concurrent Eikon (gerund door Ford) om bedrijfsgeheimen door te kunnen spelen.
Hoewel Paranoia zich afspeelt in de wereld van innovators, weet de film zelf maar weinig nieuws te brengen. Wat volgt is namelijk een erg simpele en rechtlijnige thriller met enkele plottwists die de gemiddelde filmkijker al van mijlenver aan ziet komen. Deze voorspelbaarheid in het verhaal neemt een hoop spanning weg. De rest van het script is op zijn zachtst gezegd rommelig te noemen en staat bol van bij vlagen tenenkrommende dialogen en onwaarschijnlijkheden die de ogen doen rollen. Zo zou, gezien de titel en het huidige privacyklimaat van vandaag de dag, het dreigende gevoel van iemand die je constant over je schouder in de gaten houdt een belangrijke rol moeten spelen. Wanneer de 'love interest' echter verwonderd vraagt hoe de hoofdpersoon weet dat ze op Yale gestudeerd heeft, is zijn respons: Uhm, ik las het op Facebook?. Om maar te zwijgen van de beveiligers die pas vijf minuten na het detecteren van een inbreker vol verbazing constateren dat iemand de kluis met de supergeheime nieuwe smartphone probeert binnen te dringen. Het maakt het moeilijk om hier en daar een zucht of een meesmuilende lach te onderdrukken. Hetzelfde geldt voor de aanwezigheid van enkele personages die zo cliché zijn dat ze haast een parodie lijken, zoals de working class vader van de hoofdpersoon (bijna een persiflage van Martin Sheens rol in Wall Street) of de stereotype bebrilde whizzkid sidekick.
Gelukkig valt er van het acteerwerk van Oldman en Ford gelukkig nog wel wat te genieten. Hoewel de acteurs duidelijk te kampen hebben met het beperkte materiaal en ver verwijderd zijn van hun topvorm, komen beide heren er op status en charisma mee weg. De twee scènes waarin ze tegenover elkaar komen te staan zijn dan ook zeldzame hoogtepunten te noemen. Dit kan helaas niet gezegd worden van de meer onervaren Liam Hemsworth, die maar flets afsteekt bij eerdergenoemde namen. Op een gegeven moment wordt hij door Ford zelfs pijnlijk omschreven als een lege huls. Of het ligt aan de beperking van Hemsworths capaciteiten is echter maar de vraag. De schuld hiervoor ligt misschien eerder bij regisseur Luketic, die hem te pas en onpas zijn shirt uit laat trekken en voornamelijk als eyecandy voor het vrouwelijke publiek neer lijkt te willen zetten, of het script dat een overdaad aan klef gezwijmel met tegenspeelster Amber Heard voorschotelt. Het maakt het af en toe onduidelijk op welke doelgroep precies gemikt wordt. Bezoekers worden binnengelokt met een thriller, maar worden de helft van de tijd opgezadeld met een chick-flick. Een miskleun van jewelste.
