Het is een eenvoudig gegeven: mensen die stranden in een vijandige omgeving met enkel hun doorzettingsvermogen om op te vertrouwen willen ze overleven. Al eerder maakten films als Open Water en Frozen effectief gebruik van barre locaties. De Mexicaanse schrijver en regisseur Alfonso Cuarón gaat nog een stapje verder door zijn overlevingsverhaal in de ultiem onverbiddelijke omgeving te situeren: de ruimte. Astronauten Ryan Stone en Matt Kowalski worden op zichzelf teruggeworpen als hun shuttle wordt vernietigd en ze als enige overlevenden achterblijven. Zonder contact met de aarde en slechts op elkaar aangewezen, lijkt de kans om gered te worden minimaal.
Meer dan vier jaar werkte Cuarón aan zijn passieproject en dat is te zien. Gravity ziet er oogverblindend uit. Niet alleen door de schitterende ruimtezichten op onze planeet, waar zelfs de personages in hun benarde situatie nog bij stilstaan, maar ook door het indrukwekkende camerawerk. In lange shots het openingsshot alleen al duurt ruim een kwartier zweeft de camera gracieus door de ruimte en brengt hij zowel de complete aardbol als de gezichten van de acteurs in beeld. Deze manier van filmen geeft treffend de gewichtloosheid van de astronauten weer, wat extra kracht wordt bijgezet door het gebruik van 3D, waar Cuarón Gravity speciaal op inrichtte. Het is daardoor één van die weinige films waarbij het 3D-effect de ervaring ook daadwerkelijk verrijkt.
Cuarón brengt de ruimte realistisch in beeld. In zijn aandacht voor de kleinste details van het werken in vacuüm steekt hij zelfs 2001: A Space Odyssey naar de kroon. In het bijzonder maakt hij optimaal gebruik van de afwezigheid van geluid. De enige geluiden hoorbaar zijn die over de radios van Stone en Kowalski, of de klanken die gedempt door hun ruimtepakken heen klinken. Hierdoor is de film op sleutelmomenten griezelig stil en Cuarón laat daar de indringende soundtrack het werk doen. Vanaf het moment dat de twee astronauten de dringende oproep krijgen hun missie af te breken zet de muziek je op het puntje van je stoel, waar je de rest van de speelduur niet meer vanaf komt.
Als een astronaut op haar eerste missie zien we Bullock een andere rol dan we van haar gewend zijn. De ongemakkelijkheid van haar personage in het dikke ruimtepak staat in sterk contrast met de ontspannen houding van haar collega, ouwe rot in het vak Kowalski. De wisselwerking tussen Bullock en Clooney is oprecht en maakt van Gravity meer dan een puur technische exercitie. Al zijn de personages niet bijster origineel, de twee acteurs maken echte mensen van hen en zorgen zo zelfs voor een sprankje humor. Stones verlammende angst in de kille omgeving van de ruimte is goed te begrijpen. Sandra Bullock, aanvankelijk laatste keuze nadat onder anderen Angelina Jolie en Natalie Portman voor de eer bedankten, maakt hem bovendien goed voelbaar. Haar sterke optreden doet je meeleven met Stone en haar vastberadenheid weer terug naar aarde te keren, waardoor je Gravity bijna ademloos uitkijkt.
