Achtentwintig jaar geleden brak de band Doe Maar duizenden Nederlandse meisjesharten toen ze aankondigden uit elkaar te gaan. In 2012 gingen de bandleden nog een keer samen op pad voor een tournee en wisten interviewer Patrick Lodiers en regisseur Martijn Nijboer de heren over te halen om mee te werken aan een documentaire. Het resultaat is de film Doe Maar: Dit Is Alles.
Bandleden en omstanders komen hierin allemaal aan het woord om samen het volledige verhaal, vanuit alle perspectieven over Doe Maar uit de doeken te doen. Zij vertellen hoe Doe Maar eind jaren zeventig tot stand kwam en al snel opviel in het muzikantencircuit door hun aparte geluid van reggae en ska. Ondanks dat veel mensen er wel toekomst in zagen, kreeg de band initieel geen voet aan de grond. Een eerste album flopt en een tv-optreden maakt eveneens weinig indruk. Dat verandert wanneer Henny Vrienten de band kwam versterken. Zijn organisatie zorgt voor een betere samenhang en meer professionaliteit. De drie prominente leden Ernst Jansz, Henny Vrienten en Jan Hendriks worden daarna ware supersterren in Nederland. Hun combinatie weet precies de juiste snaar te raken bij de jonge massa en ze scoren de ene monsterhit na de andere.
Ook bij de meiden doen de bandleden het goed. Van gewone muzikanten veranderen ze in korte tijd in popidolen. Overal waar ze komen ontstaan hysterische taferelen. Henny kreeg naar eigen zeggen de spannende punkermeiden achter zich aan, Ernst was de Indonesische prins op het witte paard en viel bij de verlegen meisjes in de smaak. Maar de hysterie eist wel zijn tol op de band. Het laat ze niet koud dat jonge meisjes in de knel raken tijdens concerten en dat ze door hun roem nergens meer heen kunnen. De fans staan zelfs bij hun thuis voor de deur naar binnen te gluren terwijl ze eten. Optreden voor piepjonge meisjes van twaalf vinden de mannen die meer dan twee keer zo oud zijn ook niet alles. Hun onvrede zorgt voor steeds meer wrijvingen tussen de bandleden. Vooral Ernst en Henny vechten een ware egostrijd uit, van muzikale visies tot verdeling van de royalty's. Alle bandleden zitten er doorheen en besluiten om er een punt achter te zetten. Overal huilen meisjes, maar de bandleden zijn alleen maar opgelucht en hebben het gevoel weer adem te kunnen halen.
Wat de documentaire zo interessant maakt, is dat de bandleden zo openhartig praten, zelfs over de spanningen die achter de schermen binnen de band gaande waren. Er is geen wrok te bekennen, wanneer ze deze dertig jaar later uitpraten. Ze lijken het eerder interessant te vinden om eindelijk ook de andere kant van het verhaal te horen. Naast de interviews voor de camera krijgen we allerlei archiefbeelden te zien en natuurlijk passeren alle bekende nummers de revue. Voor de fans van toen moet dit een heerlijk nostalgische film zijn geworden, maar ook voor mensen die niks met de muziek van Doe Maar hebben, is het een interessante documentaire. Lodiers en Nijboer hebben namelijk een echt menselijk portret van de bandleden gemaakt, wat het voor iedereen tot een hartverwarmend geheel maakt.
