Teruggaan in de tijd om dat éne moment nog eens over te doen: de keer dat je dat leuke meisje niet durfde te zoenen, de keer dat je jezelf voor schut zette met een domme opmerking of die keer dat je een keuze maakte die helemaal verkeerd uitpakte. Wie zou dat nou niet willen? Dit zeer herkenbare onderwerp ligt ten grondslag aan About Time, de nieuwe romantische komedie van Richard Curtis.
Kort na zijn eenentwintigste verjaardag krijgt Tim van zijn vader te horen dat de mannen in zijn familie de gave hebben om terug in de tijd te reizen. Alleen reisjes naar gebeurtenissen uit hun eigen leven zijn mogelijk: You can't kill Hitler or shag Helena of Troy unfortunately. Het enige wat ze hiervoor hoeven te doen, is een donker plekje vinden, de ogen sluiten en zich hard concentreren op een moment uit hun eigen leven en ze vinden zichzelf terug op de juiste plek en het juiste moment. Een gave die Tim goed van pas komt: niet om, bijvoorbeeld, de loterij te winnen, maar het is voor de ietwat verlegen en onhandige jongen wel een ideaal hulpmiddel in de zoektocht naar een vriendinnetje.
About Time is geen film zonder gebreken. zo is de toon van de film soms wat uit balans. In het begin vooral mikkend op de lach, gevolgd door een stuk waarin de toon soms juist weer iets te serieus wordt. Tevens is de film met twee uur net iets te lang en ligt de moraal van het verhaal iets over genieten van het moment, het leren omgaan met tegenslagen en de (on)wenselijkheid van een maakbaar bestaan er wel erg dik bovenop.
Maar die paar tekortkomingen worden makkelijk vergeven door de vele charmes die de film rijk is, niet in de laatste plaatst te danken aan het vakmanschap van regisseur en schrijver Richard Curtis (Notting Hill, Love Actually, The Boat that Rocked). Neem de scène waarin Tim zijn grote liefde Mary voor het eerst ontmoet: deze speelt zich volledig in het duister af, waarbij alleen de dialogen hoorbaar zijn. Toch weet Curtis zelfs uit alleen die gesproken tekst al de chemie tussen de twee van het scherm te laten spatten.
Ondanks dat aan bepaalde clichés niet valt te ontkomen, is About Time een film die dankzij het tijdreiselement voldoende afstand weet te bewaren van de gebaande paden uit het genre. Het is ook dit element dat Curtis in de gelegenheid stelt om zijn creativiteit de vrije loop te laten: zo laat hij Tim de eerste ontmoeting met Mary een paar keer overdoen. Curtis heeft hier duidelijk plezier aan gehad: het leidt tot enkele van de beste scènes.
De film drijft behalve op het script misschien nog wel meer op de sterke performances van de cast. Domhnall Gleeson (Bill Weasley uit Harry Potter and the Deathly Hallows) is (nog) allerminst een bekende naam maar neemt schijnbaar moeiteloos de hoofdrol op zich. Rachel McAdams heeft natuurlijk al de nodige ervaring in romantische films (toevallig ook al één over tijdreizen: The Time Traveler's Wife) en beschikt ondanks dat ze bijna vijfendertig is nog steeds over charmante meisjesachtige kwaliteiten. Er is sprake van de nodige chemie tussen de twee hoofdrolspelers.
Maar de relatie die Tim met zijn vader (de eveneens uitstekende Bill Nighy) heeft komt zelfs nóg beter uit de verf. De liefde en kameraadschap tussen de twee heren is overtuigend.
About Time heeft sympathieke personages, een overtuigende romance en een goede dosis geslaagde grappen. Een lieve en leuke film met het hart op de juiste plaats. Richard Curtis is terug: precies op tijd.
