In een knap geschreven scène in Alexander Paynes moderne klassieker Sideways legt de hoofdpersoon uit waarom hij zoveel van een bepaalde wijndruif houdt. Een mooi moment, omdat hij het eigenlijk niet alleen over de druif heeft, maar onbedoeld ook over zichzelf. Datzelfde idee is ook terug te vinden in Love & Fungi, een drama dat misschien niet zo levendig en ontroerend is als Sideways, maar dat de psychologie van de personages wel fijn onder de oppervlakte houdt.
In de film dienen niet druiven maar paddenstoelen als metafoor voor de manier waarop hoofdpersoon Lucien in het leven staat. Het hele jaar door struint hij bossen in de Verenigde Staten af op zoek naar zwammen die hij kan verkopen aan restaurants. Een makkelijk bestaan is het niet. Ieder seizoen moeten hij en zijn vriendin weer op zoek in een ander gebied in de hoop dat er genoeg paddenstoelen groeien én dat lokale eetgelegenheden ze willen kopen. Een uitweg lijkt er te komen wanneer de twee onafhankelijk van elkaar de mogelijkheid krijgen om als kok aan de slag te gaan. Van verfijnd eten weten ze genoeg om indruk te maken, maar de vraag is of dit wel echt is wat Lucien wil. Of wat hij überhaupt aankan.
Impliciet gaat Love & Fungi over iemand die zich niet of nauwelijks in de maatschappij kan of wil nestelen. Afgezonderd werken in diepe bossen waar hij niemand onder ogen hoeft te komen, zal misschien een vrijgevochten gevoel geven. De kijker leert Lucien beter kennen door zijn voice-overs, waarin hij vertelt over eigenschappen van paddenstoelen.
Zoals in Sideways zeggen die eigenschappen vooral iets over Lucien zelf. Wanneer hij bijvoorbeeld vertelt dat de paddenstoel boven de grond maar een fractie is van de eigenlijke schimmel, zal dat ook slaan op zijn gesloten karakter. En dat het gevaarlijk is om zo maar een zwam te eten als je er geen verstand van hebt, vertelt misschien wel iets over zijn eigen angst om een nieuwe weg in zijn leven in te slaan.
Wie zich ertoe kan zetten om Love & Fungi op die manier te bekijken, zal de hoofdpersoon niet meer uitsluitend als de botte, onaangepaste lul zien die hij voor de buitenwereld lijkt te zijn. Wat dus ook meteen betekent dat sympathie opwekken hier vrijwel alleen via die metaforen werkt. Dat maakt de film een stuk minder makkelijk te verteren dan Alexander Paynes zwartkomische melodrama. Maar dat de debuterende regisseurs Jason Cortlund (die tevens de hoofdrol speelt) en Julia Halperin zich niet laten verleiden om alle psychologie open op tafel te leggen valt wel degelijk te prijzen.
