Dat er na honderden horrorfilms met soortgelijke opzet nog altijd films kunnen worden gemaakt die je de stuipen op het lijf jagen, bewijst regisseur James Wan. Vorige maand nog liet hij met The Conjuring zien dat hij zelfs met een vrij conventioneel verhaal nog heel aardig uit de voeten kon. Met name het eerste half uur kende een sterke spanningsopbouw.
Geliefder is de regisseur nog om de film die hij daarvoor maakte. Insidious had een originele opzet met een verrassend griezelige uitwerking. Ook hier was het vooral Wans timing die de kijker op precies de goede momenten wist te overvallen. In het tweede deel van de horrorhit is dat niet anders. Wel moet er op momenten krampachtig de logica worden omzeild om de samenhang te behouden.
Wie zich nog het slot van het eerste deel kan herinneren, weet dat dat in het begin van deel twee al direct problemen op zou kunnen leveren. Na wat er allemaal gebeurd is zou Josh Lambert, vader van het jongetje dat door bovennatuurlijke krachten werd geteisterd, eigenlijk achter de tralies moeten zitten (of dat terecht is laten we hier even in het midden). Maar het officiële politieonderzoek loopt nog, wat helpt om de kijkers die het eerste deel hebben overgeslagen in een verhoorscène snel bij te praten.
Jammer genoeg maakt dat een sluipende opbouw zoals in Insidious meteen onmogelijk. Het is dus ondenkbaar dat Insidious: Chapter 2 even huiveringwekkend kan worden als zijn voorganger, simpelweg vanwege het feit dat je al enigszins weet hoe de vork in de steel zit.
Dit tweede deel komt dan ook regelmatig over als een herhaling van zetten. Het is logisch dat de film opnieuw de wereld tussen leven en dood verkent, maar er wordt weinig nieuws aan toegevoegd. De manier waarop het verhaal deze keer vorm krijgt voelt een stuk gemakzuchtiger aan. Met name in de climax van de film moet de kijker een aantal ongeloofwaardige en matig uitgewerkte wendingen voor lief nemen.
Maar vergeet niet dat dezelfde James Wan nog steeds de regisseur is. Deze man kan met iets simpels als een babyfoon voor bloedstollende momenten zorgen. Ook al is Insidious: Chapter 2 niet meer zo verfrissend en slim uitgewerkt als het eerste deel, het is nog steeds een horror die vanwege de akelig beklemmende sfeer en goed getimede schrikmomenten moeiteloos boven het gemiddelde uitsteekt. En daarmee is zelfs de haast lachwekkende slotscène, waar de deuren ongegeneerd worden opengesmeten voor een derde deel, door de vingers te zien.
