Het boek What Maisie Knew, geschreven door de Britse auteur Henry James, verscheen in 1897. Met zijn fikse dosis maatschappijkritiek werd het met gemengde reacties ontvangen. Toch blijken de themas in het meer dan honderd jaar oude verhaal nog relevant. Het regisseursduo David Siegel en Scott McGehee (The Deep End) gaf het verhaal en de personages een update en verplaatste de setting van Victoriaans Engeland naar het hedendaagse New York.
Wat is gebleven, is het perspectief van Maisie. What Maisie Knew onderscheidt zich van soortgelijke films door niet de ouders centraal te stellen, maar het verhaal vanuit het oogpunt van hun dochter te vertellen. De zaken worden letterlijk over haar hoofd uitgevochten. Siegel en McGehee laten de ruzies van de volwassenen regelmatig voor wat ze zijn en volgen het meisje als ze alleen op haar kamer zit. De ruzies razen slechts op de achtergrond door, wat goed aantoont hoe onbegrijpelijk de hele situatie voor Maisie is.
Voor het meisje mag de situatie dan verwarrend zijn, voor de kijker zijn de fragmentarische blikken op de levens van haar ouders meer dan genoeg om duidelijk te maken wat er speelt. Ook al heeft Maisie het niet in de gaten, zelf zie je de situatie steeds meer uit de hand lopen als haar ouders, die haar eerst wanhopig voor zich probeerden te winnen, Maisie steeds meer aan anderen overlaten. Het is een hulpeloze positie en net als Maisie kun je weinig anders doen dan je vastklampen aan de volgende volwassene, hopende dat hij of zij de dingen beter kan maken.
Tegelijkertijd brengt Maisies perspectief ook wat humor en luchtigheid in het verhaal. Ondanks de situatie zijn de leukere momenten door de ogen van het meisje extra mooi. Met hun speelse stijl van filmen, zelfs tegen de kille achtergronden van rechtbanken en hotellobbys, schetsen Siegel en McGehee een mooi beeld van de belevingswereld van een zevenjarige. Dat is een wereld waarin het nieuwe, stokoude kindermeisje maar een vreemd figuur is. En een boottocht is een wonderlijke ervaring om ongeduldig naar uit te kijken. Ook de band die Maisie met de boomlange, maar niet al te snuggere nieuwe man van haar moeder opbouwt, is aandoenlijk.
Henry James boek was een aanklacht tegen een maatschappij die hij steeds onverantwoordelijker zag worden. Dat is een tijdloos gegeven, maar juist in hun vertaling naar het heden begaan Siegel en McGehee toch een grote fout. Terwijl ze een net iets te idyllisch plaatje schetsen van de ideale gezinssituatie, vergeten de regisseurs juist de uitdagingen van het moderne ouderschap te belichten. Hierdoor komt het einde in vergelijking met de rest van de film wel erg simplistisch over. Echt afbreuk doet dat niet. Mede door het werk van de goede cast, met als stralend middelpunt de jonge Aprile, is What Maisie Knew een aangrijpend drama dat weinigen onberoerd zal laten.
