Door zijn medegevangenen wordt de opstandige puber Sean Randall al snel Columbine genoemd. De zonderlinge jongen, die maar moeilijk aansluiting vindt bij zijn leeftijdsgenoten, kan ook binnen de vier muren van de jeugdgevangenis maar moeilijk op sympathie of een bondgenoot rekenen. De crimineeltjes met wie Sean zich omringt hebben veel ergere dingen uitgevreten, want veel van hun plannen zijn ook echt ten uitvoer gebracht. Sean is een goth - al wordt hij liever niet in een hokje geplaatst - die de pesterijen van zijn schoolgenoten niet langer kon aanzien en zijn woede en frustratie online uitte. Tot concrete uitwerking van zijn gedachtespinsels was het nooit gekomen, maar midden in de nacht stond opeens de politie voor zijn deur.
In zijn regiedebuut Blackbird stopt de Canadese filmmaker Jason Buxton opvallend weinig tijd in het uitleggen van de motieven van de jongen. Hij introduceert enkel de elementen waarmee de nieuwsgierigen het optelsommetje eenvoudig kunnen maken. Sean is eenzaam en wordt alleen door zijn stoere gescheiden vader opgevoed. Deze neemt zijn zoon mee uit jagen, maar als Sean op school beelden van een dood hert laat zien bevestigt dit voor zijn treiteraars alleen maar hoe freaky Sean wel niet is. Vreemd genoeg is Deanna, het vriendinnetje van de aanvoerder van het ijshockeyteam wel in hem geïnteresseerd, zolang haar vriendje er maar niet achter komt dat ze elkaar na schooltijd zien. Buxton probeert de vele clichés van de ontspoorde tiener te vermijden om zich zo volledig mogelijk op de emotionele ontwikkeling van Sean te kunnen richten.
Sean is een jongen die niet makkelijk in zijn gedachten of ziel laat kijken. Hij loopt echter ook niet constant te brullen dat hij zich zo onbegrepen voelt door de wereld om hem heen. Hij bepaalt zelf wel of hij iemand wel of niet kan vertrouwen en laat zich hierbij door zijn omgeving niet op andere gedachten brengen. Het is dan ook zijn autonome persoonlijkheid die Sean door de jeugdgevangenis heen sleept. Tegelijkertijd zijn deze karaktereigenschap en rotsvaste principes zijn grootste obstakel. Seans pa weet de beste jeugdadvocaat te strikken, maar Sean weigert zijn schuld te bekennen om zo eerder weer als vrij man op straat te staan. Buxton maakt vooral diepe indruk met de scènes waarin Sean compleet op zichzelf is aangewezen. De geijkte patronen en pikorde binnen de gevangenis doen weliswaar wat obligaat aan, met de wisselwerking met de officieuze leider van het zootje ongeregeld als zwakste voorbeeld, maar tegenover Seans krachtige persoonlijkheid deert dit weinig.
Deze prestatie is naast Buxtons sterke schrijfwerk bovenal te danken aan de vertolking van hoofdrolspeler Connor Jessup, die op het filmfestival van Toronto nog werd uitgeroepen tot rijzende ster. Hij speelt een lastig te peilen jongen die er nog niet uit is of hij zich moet verzoenen met zijn lot of juist hard moet vechten voor rechtvaardigheid. Er wordt van alle kanten aan hem getrokken om deze keuze te maken, maar hij lijkt vooral zijn eigen plan te willen trekken. Ondanks de lastige aard van de hoofdpersoon wekt Sean wel medeleven op. Buxton richt zich primair op Sean, zijn omgeving is bijzaak geworden. Wat de jongen teweeg heeft gebracht wordt duidelijk als de mensen uit zijn stadje zich roeren, of wanneer Sean weer oog in oog met zowel zijn pestkoppen als Deanna komt te staan. Blackbird is een ongewoon coming-of-agedrama over de lastige afweging tussen principes, hormonen en verstand.
