Sinds de enorm lucratieve successen van de Harry Potter- en Twilight-reeksen weet de jongvolwassenenliteratuur steeds vaker haar weg naar het witte doek te vinden. Dat het opzetten van een succesvolle franchise echter niet zo gemakkelijk is als het lijkt, blijkt wel uit het inmiddels uitpuilende kerkhof van gefaalde verfilmingen, met alleen al dit jaar nieuwe toevoegingen als Beautiful Creatures of The Mortal Instruments. Gelukkig was The Hunger Games, het eerste deel van de populaire reeks van Suzanne Collins, een beter lot beschoren. De verfilming van regisseur Gary Ross bracht een slordige zevenhonderd miljoen dollar op én viel met een score van 84% op recensieverzamelsite Rotten Tomatoes ook goed in de smaak bij de critici. Aan Francis Lawrence (geen familie van de dame op de poster), die het stokje van Ross overneemt, de taak om de hooggespannen verwachtingen rondom het vervolg Catching Fire waar te maken.
Aangezien de tweede Hunger Games een redelijk gehaaste productieperiode achter de rug heeft, met een regiewissel en een tijdsgat van slechts anderhalf jaar, is het een hele geruststelling dat de film allerminst aanvoelt als een snel en gemakzuchtig vervolg. In plaats van meteen in de actie te duiken, neemt Lawrence eerst ruim de tijd om voort te bouwen op de gebeurtenissen uit het vorige deel. De verrassende ontknoping van de vierenzeventigste hongerspelen heeft een hoop los gemaakt onder de bevolking van Panem. Katniss en Peeta worden als helden onthaald, maar hun daden zijn niet onopgemerkt gebleven bij de kille president Snow. Tijdens de zegetour langs de andere districten beginnen hier en daar relletjes uit te breken, en het laatste waar de leider van het totalitaire regime op zit te wachten is een verzetsheldin die het volk aanzet tot een potentiële staatsgreep.
Een complot waarmee de geliefde winnares uit de weg kan worden geruimd zonder het volk tegen het Capitool in het harnas te jagen, vraagt om een flinke dosis politiek venijn. En wie leent zich daar beter voor dan Philip Seymour Hoffman? Als nieuwe spelmeester Plutarch Heavensbee doopt hij het vijfenzeventigjarige jubileum van de hongerspelen om tot een all star'-editie, waarbij Katniss en Peeta een stuk gevaarlijkere tegenstanders voor hun kiezen krijgen dan voorheen. Qua opzet lijkt Catching Fire dus een typisch gevalletje van groter en beter, maar ook op visueel gebied is een stijgende lijn te ontdekken. Het ietwat afleidende schokkerige cameragebruik uit het eerste deel blijft vaker achterwege, waarmee de actiescènes dit keer beter tot hun recht komen. Daarnaast brengt de nieuwe arena een stuk meer variatie en nieuwe gevaren met zich mee om de kijker op het puntje van zijn stoel te houden. Wat het verloop van het verhaal betreft houdt de film zich strak vast aan het boek. Dat is zeker geen ramp, aangezien de boeken van Collins (die begon als scenarioschrijfster voor televisie) van zichzelf al voor het witte doek geschreven lijken te zijn, al was het wellicht prettig geweest als het scenaristenduo Beaufoy en Arndt af en toe ook een beetje buiten de lijntjes hadden durven te kleuren.
Met een ruime speeltijd van tweeënhalf uur duurt het even voordat de strijd echt losbarst, maar vervelen doet de film van Francis Lawrence nergens. Dat is voor een groot gedeelte ook de verdienste van het sterke acteerwerk van de altijd nuchtere Jennifer Lawrence. Ze schittert wederom als stoere heldin, maar ze blijft tegelijkertijd een kwetsbaar personage met wie de doelgroep zich makkelijk kan identificeren. Het is dan ook een verfrissend verschil met andere tiener- en fantasyreeksen dat Katniss niet over een speciale of uitverkoren kracht beschikt, maar simpelweg een normale tiener is die door een onfortuinlijke samenloop van omstandigheden in een heldenrol terechtkomt. Lawrence weet de serie moeiteloos op haar schouders te dragen, al had aan de rest van de cast wel wat meer aandacht besteed mogen worden. Hoewel veel personages deze tweede keer beter uit de verf komen, voelen sommigen vaak nog een beetje onderontwikkeld. Met name Gale, die vrij kleurloos wordt ingevuld door Liam Hemsworth, lijkt in dit deel voornamelijk voor spek en bonen mee te doen.
Dat terzijde valt er weinig negatiefs over deze sequel te zeggen. Catching Fire is in vrijwel alles precies wat het tweede hoofdstuk van een trilogie hoort te zijn: een grootser, harder en meeslepender vervolg, dat voortborduurt op de uitgezette lijntjes uit het eerste deel en alle stukken op zijn plaats zet voor een spectaculair slotstuk. Geheel conform de huidige trend onder de jongvolwassenenverfilmingen zal de finale over twee films worden verdeeld, maar als beide Lawrences hun huidige niveau weten vast te houden is dat geen reden tot klagen.
