Iets meer dan een jaar geleden vond Mirjam Oldenhaves creatie Mees Kees naast vele jeugdige lezertjes ook een bioscooppubliek. In de familiefilm van regisseur Barbara Bredero maakten we kennis met stagiair Kees die er zo zijn eigen onderwijsmethodiek op nahield. De kinderen van zijn oefenklas liepen weg met hun nieuwe leerkracht die een hoogzwangere en overspannen juf moest vervangen. Bazin van de basisschool, de zonderlinge en veel te strenge Dreus, vond dat Mees Kees nog wel het één en ander op het pedagogische vlak bij te leren had. Maar ook zij moest uiteindelijk schoorvoetend erkennen dat Kees' klasjes wel iets bijzonders hadden en dat hij het beste uit de kids van 6b wist te halen.
Oldenhave schreef tot nu toe zeven boeken over de speelse en creatieve leerkracht. Gezien het succes van de eerste verfilming is het geen verrassing dat er nu een vervolg in de bioscopen is beland. Dit keer verlaat Bredero de vertrouwde omgeving van het klaslokaal om groep 6b op zomerkamp te sturen. De fietstocht naar de kampeerboerderij verloopt allesbehalve vlekkeloos. Zo heeft Dreus bedacht dat ze het klasje onmogelijk in de steek kan laten en dus gezellig mee gaat. Kees en zijn leerlingen worden al snel horendol van de regelzucht van de directrice die ze ook nog eens aan een strak tijdschema en elke ochtend gymnastiek houdt. De stagiair ziet zijn kans schoon als Dreus onverhoopt vroegtijdig het kamp moet verlaten. Het lesgeven voor een schoolklas is al geen eitje, maar het in goede banen leiden van een schoolkamp blijkt zelfs een hels karwei.
Het verfrissende aan de boeken en verfilmingen van Oldenhave is de tijdloze setting. In haar wereld zijn (tot nog toe) geen stinkend verwende koters te bekennen die verveeld naar hun mobieltje kijken of elkaar het leven zuur maken. Toch zijn haar verhalen verre van kneuterig. Het resultaat is een gemoedelijk sfeertje met een wellicht net iets te idyllisch verbeelde klas, waarbij alles draait om het groepsgevoel en de wilde uitspattingen van de leraar. Op het kamp valt genoeg te beleven, maar deze tweede Mees Kees-verfilming valt wel wat stil zodra het heerlijk karikaturale personage van Sanne Wallis de Vries uit beeld verdwijnt. Juist de wisselwerking tussen Dreus en de scholieren enerzijds en tussen haar en Kees anderzijds werkt zo uitermate goed. Dat Kees goed kan opschieten met zijn klas is een weinig enerverend gegeven dat weinig verdere mogelijkheden biedt.
Er zijn wel subtiel wat thema's verwerkt in het onderhoudende verhaal. De depressieve moeder van één van de leerlingen, die we ook al in het eerste deel zagen, komt nog regelmatig voorbij. Daarnaast is er aandacht voor bedplassen (of de angst ervoor), komen verliefdheden voorbij en is de opzichter van het kamp - gespeeld door Hazes-vertolker Martijn Fischer - analfabeet. Deze best heftige onderwerpen zijn op speelse wijze in het verhaal verwerkt zonder de doelgroep ermee om de oren te slaan. Fans van Mees Kees, die er in groten getale zijn, zullen weer weglopen met dit nieuwe avontuur. Toch zou enige verdieping en wat meer conflict een slim plan zijn voor het ongetwijfeld op stapel staande deel drie.
