Animatiestudio Disney verraste vorig jaar vriend en vijand met Wreck-it Ralph, een creatieve en ontroerende familiefilm die deed denken aan de beste werken van Pixar. Boze tongen beweerden dat de film nooit uit de Disneystudio had kunnen komen en dat er achter de schermen sprake was geweest van een verwisseling, waarbij Brave op het conto van Pixar zou zijn geschreven. Bewezen worden kan dat natuurlijk niet, maar als er al sprake was van een verwisseling dan was die tijdelijk, want het nieuwste Frozen is door en door Disney.
De studio pakt de draad weer op waar hij hem met Tangled liet liggen. Ook dit is weer de verfilming van een bekend sprookje, met verliefde prinsessen, knappe prinsen en magische krachten; allemaal verwerkt in een bonte en fantasievolle film die vol is gestopt met aangename liedjes. Een instant klassieker levert dat niet op, maar dat neemt niet weg dat ook Frozen weer een verwarmende film is geworden waar gezinnen zonder aarzeling een kaartje voor kunnen kopen tijdens de kerstvakantie.
De makers baseerden zich losjes op De Sneeuwkoningin van Hans Christian Andersen, maar lieten vooral hun fantasie de vrije loop en maakten daarin met name één belangrijke aanpassing. In Frozen is er geen echte slechterik. De film draait niet om een strijd tussen goed en kwaad, maar om twee zussen die lange tijd van elkaar worden gescheiden, met alle gevolgen van dien.
Anna en Elsa spelen vroeg in de film nog vrolijk met elkaar. Elsa kan vanaf haar geboorte alles wat ze wil in ijs veranderen, tot groot plezier van Anna, die overal nieuwe schaats- en glijbanen ziet verschijnen. Wanneer de pret omslaat in gevaar, besluiten vader en moeder in te grijpen door Elsa op te sluiten, zodat ze geen verdere schade aan kan richten.
De twee zusjes groeien op zonder contact met elkaar te hebben - het levert een mooi liedje op - en zien elkaar pas weer op de dag dat Elsa uit haar kamer komt om als koningin gekroond te worden. Maar al snel gaat het mis wanneer ze per ongeluk het hele dorp bevriest. De nieuwe koningin slaat op de vlucht en neemt afstand van haar oude leven, terwijl de eeuwige winter aanhoudt en Anna haar zus moet zien te overtuigen om terug te komen.
De scène waarin de gevluchte Elsa hoog in de bergen een eigen kasteel bouwt, is het hoogtepunt van de film geworden, zowel op beeld als in de muziek. Het moment dat het ijspaleis uit de grond schiet, wordt fraai in kleurrijke 3D getoond, terwijl Elsa een liedje zingt dat meteen lekker in het gehoor ligt. Jonge meisjes zullen het ongetwijfeld allemaal mee kunnen zingen binnenkort.
Het vormt ook meteen het omslagpunt van de film, want daarna wordt Frozen steeds zoetsappiger. Door zonder een echte slechterik te werken kunnen de makers meer accent leggen op familieliefde, maar de film wordt er ook wel een beetje weeïg van. Ondanks de komische momenten met een onnozele sneeuwpop, merk je dan toch dat het allemaal vooral bedoeld is voor die jonge zingende meisjes. Maar dat levert evengoed nog een charmante, onvervalste Disneyfilm op.
