Wanneer Hollywood zich waagt aan een historische gebeurtenis die zich buiten de Amerikaanse landsgrenzen afspeelt, is er een goede kans dat de buitenlandse cast vergezeld wordt van een Hollywoodacteur in een speciaal voor de film gecreëerde outsidersrol. Deze truc om films aantrekkelijk te maken voor het Amerikaanse publiek is verre van nieuw (The Bridge on the River Kwai en The Great Escape deden het vijftig jaar geleden al), maar vereist wel een zekere mate van tact. De rol dient namelijk iets toe te voegen zonder af te leiden van het eigenlijke verhaal. Jammer genoeg lijken de makers van 47 Ronin zich niet bewust van deze voorschriften.
Eerlijk is eerlijk: er zijn maar weinig culturen waarbij deze verteltechniek zo gewenst is als die van het feodale Japan, met zijn mysterieuze samoerai en hun diepe eergevoel. Vandaar dat in het tien jaar geleden uitgekomen The Last Samurai het verhaal werd verteld vanuit het perspectief van de über-Amerikaanse Tom Cruise. In het vergelijkbare 47 Ronin poogt men dat trucje enigszins te herhalen met Keanu Reeves, al speelt hij geen Amerikaan maar een Japans-Britse halfbloed. Met zijn ietwat oosters aandoende uiterlijk lijkt dat een rol die Reeves op het lijf is geschreven, maar helaas biedt het script hem enkel stroeve dialogen en opvallend weinig persoonlijke verdieping.
Reeves speelt Kai, een man die op jonge leeftijd in de wildernis werd gevonden door een groep samoerai en sindsdien deel uitmaakt van hun clan. Hij leeft echter als een outcast, want hij wordt (mede door zijn afkomst) niet voor vol aangezien. In plaats van zich uit alle macht proberen te bewijzen, cijfert hij zichzelf vooral weg, wat hem een niet al te boeiend personage maakt. Daar lijkt verandering in te komen wanneer door manipulatie en hekserij een rivaliserende clan die van Kai in diskrediet weet te brengen. Dit leidt ertoe dat hun meester gedwongen wordt seppuku (eervolle zelfmoord) te plegen, waarna diens dochter (die voor het gemak maar even als Kais grote liefde wordt opgevoerd) wordt uitgehuwelijkt aan de vijand. Kai wordt verkocht als slaaf en de rest van de clan wordt verbannen.
Na deze nogal lang uitgesponnen opzet (waarvoor enkele flashbacks beter hadden gewerkt), nemen de 47 ronin (samoerai zonder meester) uit de titel een jaar later de wapens op om wraak te nemen voor het onrecht dat ze is aangedaan. Het is echter niet Kai, maar zijn tegenpool Ôishi die deze missie start. Kai wordt hiervoor weliswaar bevrijd uit zijn slavenbestaan en de gelegenheid gegeven zichzelf te bewijzen, maar behalve het regelen van wapens heeft hij maar weinig in te brengen in het plot. Op dit punt begin je als kijker door te krijgen dat Kai een nogal passief personage is en de hoofdrol eigenlijk voor Ôishi had moeten zijn, ware het niet dat dit een Hollywoodproductie is.
Hoewel 47 Ronin is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, valt de Hollywoodrol van Reeves best te rechtvaardigen, al was het maar omdat het verhaal door de jaren heen flink is aangedikt. Het is dan ook zinloos de film te bekritiseren om zijn vele historische incorrectheden; die zijn immers inherent aan dit type film. Maar wanneer al in de eerste tien minuten een groot CGI-wezen over het scherm raast dat recht uit de wereld van Avatar lijkt te zijn weggelopen, is wel duidelijk dat de makers zich nog meer artistieke vrijheden permitteren. De toevoeging van bovennatuurlijke elementen hoeft niet per se een probleem te zijn (300 kwam er ook goed mee weg), maar ook hier wordt te weinig mee gedaan om het verhaal boeiender te maken. De heksen en monsters vallen vooral enorm uit de toon.
47 Ronin is een apart geval. Aan de ene kant meent het een serieuze film te zijn over serieuze onderwerpen (vandaar de slottekst), maar tegelijkertijd wordt het verhaal aangedikt met allerlei elementen die de film geschikt zouden moeten maken voor een algemeen publiek, maar uiteindelijk nergens toe leiden. Oftewel: de makers veroorloven zich de nodige artistieke vrijheden, maar weten die vervolgens niet te benutten. Wat films van Seven Samurai tot 300 hebben laten zien, is dat een door underdogs gevoerde strijd vooral boeiend is wanneer je de personages echt leert kennen en ze vervolgens het onmogelijke ziet doen. 47 Ronin slaagt nauwelijks in het eerste en presenteert vervolgens een uitdaging die niet bijzonder indrukwekkend is. In een serieuzere film zou zoiets niet per se een probleem zijn geweest, maar wanneer er toch al zoveel loopjes met de waarheid worden genomen, had nog wat extra aandikking heus geen kwaad gekund.
