In Devils Due ontmoeten we Zach en Samantha, een jong stel op de vooravond van hun huwelijk. Als zij op de laatste dag van hun huwelijksreis wakker worden met een fikse kater, maar zonder herinnering van de voorgaande avond, schrijven zij dat toe aan een geslaagd feest. Eenmaal thuis blijkt echter dat Sam in verwachting is. In de eerste instantie is het stel dolgelukkig, maar als Zach besluit de komende negen maanden vast te leggen begint hem op te vallen dat dit geen gewone zwangerschap is.
Dat leidt tot weinig, eigenlijk. Want bijzonder veel gebeurt er in Devils Due niet. Het verhaal is minimaal en een groot deel van de speelduur zien we het jonge echtpaar bezig met alledaagse dingen ter voorbereiding op de komst van de kleine. Regisseursduo Bettinelli-Olpin en Gillett lijkt een vals gevoel van veiligheid te creëren om zo de spanning sluipend op te vijzelen. Die spanning blijft echter uit, doordat Zach en Sam tot op het ongeloofwaardige af onbewust zijn van wat er om hen heen gebeurt. Ook al begint Sam zich vreemd te gedragen en houden vreemde mensen hen in de gaten, met name Zach ziet er kennelijk weinig kwaads in. Sterker nog, de hond van het stel lijkt de enige te zijn die door heeft dat er iets niet in de haak is.
In tegenstelling tot Zach en Sam zal de kijker de wendingen al ver van tevoren zien aankomen. Het script van nieuwkomer Lindsay Devlin voegt nergens iets nieuws toe aan het genre en volgt tot vervelens toe de platgereden paden. Door haar vlakke uitwerking van de personages is het moeilijk ook maar iets om hen en hun situatie te geven. Devils Due wordt daardoor ronduit saai. Ook de potentieel interessante mythologie die gepresenteerd wordt, blijft flinterdun en jammerlijk onverklaard.
De regie van Bettinelli-Olpin en Gillett is ook niet bepaald geïnspireerd. De regisseurs bedienen zich van losstaande schrikmomenten waarin ze het ene genrecliché na het andere recyclen. Bloedneuzen, black-outs en demonisch verwrongen gezichten, het is al vele malen eerder en effectiever gedaan. Slechts in de finale weten ze de vaart langer vast te houden.
Ook de stilistische keuze om Devils Due als een 'found footage'-film op te nemen helpt niet bij het genereren van enige sfeer. Dat deze stijl krachtig uit kan pakken bewezen [/i]The Blair Witch[/i] Project en meer recentelijk Paranormal Activity. Bettinelli-Olpin en Gillett houden zich echter niet aan de conventies die deze films zo deden slagen. Als Zach cameras in huis installeert, is dat volgens eigen zeggen om een oogje op Sam te houden, maar het lijkt eerder een truc van de regisseurs die zichzelf een hoek in gewerkt hebben. Daarnaast schakelen ze ook over naar andere cameras, zoals beveiligingscameras in een supermarkt en het politiebureau of die van een groepje jongeren dat in de buurt rondhangt. Het doet de vraag rijzen wie al dat materiaal bij elkaar gemonteerd heeft en dat doet het beoogde realisme juist teniet.
Met een verhaal dat sterk doet denken aan Ira Levins Rosemarys Baby roept Devils Due toch de vergelijking met Roman Polanskis gelijknamige verfilming over zich af. Weinig horrorfilms zouden die vergelijking kunnen doorstaan, maar zelfs ten opzichte van meer recente genregenoten komt Devils Due er slecht vanaf. Het ontbreekt de film aan elke originaliteit, zoals Ti Wests ouderwetse aanpak in het soortgelijke The House of the Devil. Zoals gebruikelijk bij horrorfilms hint het einde naar een vervolg of twee, en dat is misschien nog wel het engste.
