Venus in Fur begint met een 'tracking shot': door een brede, verlaten straat, gehuld in het schemerduister, komt de camera snel op de deur van een ietwat vervallen theater af. De deur gaat open en wij gaan samen met de camera naar binnen. Net op dat moment begint het te bliksemen. Het is een beeld vol symboliek, dat de stormachtige komst aankondigt van een ontembare natuurkracht: de actrice Vanda.
Vanda komt auditie doen voor de vrouwelijke hoofdrol van het stuk 'Venus in Fur', over de sadomasochistische relatie tussen een man en een vrouw. Ze is helaas net te laat: de audities zijn al afgelopen en regisseur Thomas staat op het punt te vertrekken. Thomas heeft nog geen enkele geschikte actrice gezien. Hij is eigenlijk niet van plan Vanda nog een kans te geven, maar na enige discussie laat hij zich overtuigen. Vanda mag laten zien geschikt te zijn voor de rol, Thomas zelf zal de rol van haar tegenspeler op zich nemen. Naarmate de auditie vordert blijkt dat Vanda zich extreem goed op haar rol heeft voorbereid: ze kent alle tekst uit haar hoofd en kibbelt met Thomas over de betekenis van het stuk. Naarmate de tijd verstrijkt, gaan Vanda en Thomas zich steeds meer inleven in hun rollen. De scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid wordt steeds dunner...
Roman Polanski, de Oscarwinnende regisseur van klassiekers zoals Rosemary's Baby, Chinatown en The Pianist, baseerde Venus in Fur op een toneelstuk van David Ives. Ives liet zich op zijn beurt inspireren door de bekende roman van Leopold von Sacher-Masoch.
Het is na Carnage voor de tweede keer op rij dat Polanski een film baseert op een toneelstuk, en daarvoor maar één locatie gebruikt. Venus in Fur gaat vooral over seksuele fantasieën en machtsverhoudingen, lust en verlangen, en straf. Met Polanskis controversiële verleden in gedachten (hij werd ooit veroordeeld voor seks met een minderjarig meisje) is dat een vrij pikant onderwerp voor de inmiddels tachtig jaar oude regisseur. Saillant detail is dat hoofdrolspeler Mathieu Amalric nogal op een jonge Polanski lijkt. Toeval of...?
Er is dus maar één locatie en er zijn ook maar twee acteurs. Die acteurs moeten daarom van goede huize komen om de aandacht vast te houden. Met Emmanuelle Seigner en Mathieu Amalric heeft Polanski gelukkig twee klasbakken in huis. Seigners vermogen om van het ene op het andere moment compleet van houding, toon en emotie te wisselen is indrukwekkend. Ze switch schijnbaar moeiteloos tussen de rollen van de actrice en haar personage. Almaric transformeert van de bazige en ongeduldige regisseur in een willoze slaaf van zijn eigen verlangens. Daarnaast zorgt het script ook voor vuurwerk; de dialogen zijn scherp en vaak grappig, het verhaal kent diepgang en intelligentie.
Polanski heeft met deze sterke dialogen, zijn uitstekende hoofdrolspelers en de goede muziek een paar sterke troeven in handen. Desondanks is het spelletje dat Vanda en Thomas met elkaar spelen hier en daar iets te vergezocht en heeft het een iets te voor de hand liggend einde om anderhalf uur lang interessant te blijven. Daarnaast blijft het een toneelstuk op het witte doek. Veel visueel spektakel is er niet. Het zou het geen slecht idee zijn als Polanski voor zijn volgende film weer eens naar buiten gaat.
