Op 22 november 1963 was president John F. Kennedy te gast in Dallas. Wanneer de presidentiële stoet, met de president in een cabrio, door de straten van Dallas rijdt, wordt Kennedy doodgeschoten. Iedereen is in shock. Parkland volgt de personen die het nauwst betrokken waren bij deze historische gebeurtenis. De film toont het handelen van onder andere de medische staf van het Parkland-ziekenhuis en de man die het gebeuren toevallig op camera wist vast te leggen.
Ondanks dat duidelijk zichtbaar is dat de personages aangeslagen zijn door de gebeurtenissen, blijft het geheel toch wat afstandelijk. Dit komt doordat er in korte tijd teveel personages voorbij komen om echt diep genoeg in te gaan op hun persoonlijke ontwikkeling en diepere gevoelens. Dit is niet alleen jammer omdat de film hierdoor weinig meeslepend is, maar ook omdat de sterke cast niet in hun volle talent wordt benut.
Zo is er te weinig tijd voor de indringende verslagen en tegelijkertijd krachtige blikken van Marcia Gay Harden of de briljante Jacki Weaver die Marguerite Oswald neerzet als een volslagen gestoord, compleet arrogant en ijskoud secreet. Dit zijn niet de enige twee die toch nog een beetje weten op te vallen want ook Zac Efron zet zijn rol als ietwat onervaren jonge dokter kundig neer. Tot slot is ook Paul Giamatti overtuigend aangeslagen en pijnlijk bewust van zijn bijdrage als Abraham Zapruder, met als hoogtepunt het moment waarop hij zich verontschuldigt voor het feit dat zijn kleinkinderen ook nog op de opnames staan.
Doordat het hele verhaal wat afstandelijk wordt neergezet, wekken belangrijke scènes te weinig emotie op. Bijvoorbeeld het moment waarop de medische staf ineens in een situatie dreigt te komen waarbij ze de moordenaar in dezelfde operatiekamer moeten behandelen als waarin de president door zijn toedoen is gestorven. Best een heftig moment voor de betrokkenen, althans zo schat je het verstandelijk dan maar in want gevoelsmatig komt het echt niet aan.
Eerlijk is eerlijk, deze punten van nalatigheid zijn nou ook weer niet heel erg storend, maar ze zorgen er wel voor dat Parkland onvoldoende weet te boeien. Gelukkig staat er nog een hele kleine troef tegenover. Het gebruik van origineel beeldmateriaal. Dit is dusdanig goed gedaan dat de overgangen soms bijna onmerkbaar zijn en je een seconde twijfelt naar welk beeld je kijkt.
Al met al biedt Parkland eigenlijk geen nieuwe inzichten of informatie omtrent de dood van president Kennedy. Het geeft eenvoudigweg vanuit de meest betrokken perspectieven antwoord op de vraag: waar was je/wat deed je toen president Kennedy vermoord werd? Dit hoeft niet per definitie oninteressant te zijn, maar er waren natuurlijk boeiendere invalshoeken te bedenken. Daarbij komt dat Parkland niet echt weet te raken. Als kijker neem je het drama op gepaste afstand emotieloos waar. Uiteindelijk blijf je achter met het idee nauwelijks iets gezien te hebben.
