Daar liggen ze dan. Drie jonge gasten die in de bloei van hun leven zouden moeten staan. Maar in plaats daarvan brengen ze hun dagen grotendeels door op de afdeling kinderoncologie. Met een hoop grappen, praatjes en regelmatig een jointje bij conciërge Alfredo komen ze samen de dagen wel door. Gesterkt door hun motto: we zijn niet ziek, we zijn kankerlijers. Desondanks zijn Nick en Iwan allebei al een been kwijt en hun maatje Olivier lijkt dezelfde kant op te gaan. Wanneer Gina wordt opgenomen op de afdeling, zien de geile puberjochies in haar een welkome nieuwe afleiding. Gina is namelijk een lekkere chick die in van die heel korte broekjes volleybalt. Hoewel ze in eerste instantie niets van de jongens wil weten, blijken zij juist haar perfecte afleiding.
Kankerlijers is een remake van de Spaanse film Planta 4a. Met als grote verschil dat in de Spaanse versie alleen het verlangen naar vrouwelijk schoon werd getoond, terwijl in de Nederlandse versie daadwerkelijk een meisje naar voren wordt geschoven waarop de jonge broekies hun overgevoelige hormonen kunnen botvieren. Maar de vraag of er nog gekust gaat worden wekt helaas te weinig spanning op om de toevoeging van Gina te rechtvaardigen. Het zorgt er juist voor dat het verhaal meer lijkt te gaan over jonge liefdes in plaats van hoop.
Aan humor is absoluut geen gebrek en deze is heerlijk jeugdig gevat. Het enthousiasme en de hoop die de jongens uitstralen, bieden zeker een verfrissende blik op zon zwaar onderwerp. Maar dan is het wel belangrijk niet te snel aan het drama voorbij te gaan. Daarin is Crijns helaas niet geslaagd. De dramatische momenten krijgen weinig ruimte en weten in die beperkte ruimte nauwelijks te raken. De acteurs worden in een komische rol gedrukt en voelen zich daar ook meer in thuis.
Nog een storend puntje is conciërge Alfredo, die de jongens rijkelijk voorziet in hun wietbehoefte. Terwijl de leeftijdsgrens voor alcohol net verhoogd is naar achttien jaar en een joint toch weer een stap verder is dan een biertje, wordt hier erg luchtig over gedaan. Het wordt al gauw afgedaan als kwajongensstreken van een stel zielige zieke pubers. Het is een vreemde keuze om dit op deze manier in een film te verwerken die gericht is op jongeren vanaf dertien jaar en ouder.
Vervolgens wordt ook nog heel kort het onderwerp anorexia aangesneden, wanneer Olivier verliefd wordt op Daphne die op de afdeling 'labiele wijven' ligt. Doordat er weinig ruimte is om dit ziektebeeld en de bijbehorende psychische gevolgen ook nog eens uit te diepen, is het wat kort door de bocht.
Van de jonge acteurs maken Gijs Blom en Sem de Vlieger de meeste indruk. Hun chemie is erg aandoenlijk en ondanks dat het script hen weinig ruimte biedt, weten zij heel soms een gevoelige snaar te raken. Maar ook Jasha Rudge hoeft zich niet te schamen voor zijn acteerdebuut en voelt feilloos aan hoe groots of juist subtiel zijn handelingen moeten zijn.
Kankerlijers lijkt zijn Spaanse versie niet kunnen overtreffen, maar toont wel een aantal jonge talenten die meer in hun mars hebben. Buiten dat is de poging om een verfrissende kijk op een zwaar onderwerp te bieden noemenswaardig en weten in elk geval de humor en de muziek te raken.
