Van treinen (Agatha Christies Murder on the Orient Express), tot metros (The Taking of Pelham 1, 2, 3) of ouderwetse bussen (Speed), in de filmwereld is al meer dan eens gebleken dat een bewegend vervoermiddel vaak ook prima kan fungeren als setting voor een spannende thriller. Ook het luchtruim is inmiddels al een aantal als locatie voorbij gekomen. Heeft Jaume Collet-Serras gijzelthriller Non-Stop ons dan nog veel nieuws te bieden?
Luchtbeveiliger Bill Marks maakt zich op voor wat de zoveelste ellenlange intercontinentale vlucht van Europa naar New York lijkt te worden. De reis neemt echter een onaangename wending wanneer hij midden boven de Atlantische Oceaan een reeks cryptische smsjes ontvangt van een onbekende medepassagier. De geheimzinnige belager eist dat er prompt honderdvijftig miljoen dollar wordt overgemaakt naar een onbekend bankrekeningnummer, anders zal er elke twintig minuten een dode vallen aan boord van het vliegtuig. Met het dichtstbijzijnde stuk land in de buurt op zon paar uur vliegen volgt een spannend kat-en-muisspel in het luchtruim.
Het plot heeft niet veel meer om het lijf dan dat van de gemiddelde gijzelingsthriller, maar de regisseur gunt de kijker amper tijd om daarbij stil te blijven staan. De vaart wordt er aardig ingehouden en aan plottwisten geen gebrek. Collet-Serra weet effectief te spelen met de verwachtingen van het publiek, om je als kijker voortdurend te laten gissen naar de identiteit van de gijzelnemer. Welke passagier is te vertrouwen en wie niet? Alsof dat nog niet genoeg is, moet Marks ook nog zijn uiterste best doen om de orde in het vliegtuig te bewaren wanneer de passagiers via de media langzaamaan hoogte beginnen te krijgen van de situatie. Zo blijkt maar weer eens dat zelfs kilometers boven de grond kapers niet veilig zijn voor tieners met smartphones.
Waar Non-Stop na het magere Taken 2 wellicht in eerste instantie de verwachting oproept van opnieuw een vluchtig in elkaar geflanst actievehikel voor Neeson, steekt de film uiteindelijk nog aardig in elkaar. Helaas gaat Collet-Serra tegen het einde alsnog de mist in. Achter het uiterst geraffineerde plan van de geheimzinnige smser gaat namelijk een wel erg vage motivatie schuil, die zo snel uit de doeken wordt gedaan dat het waarom van de kaping er eigenlijk niet meer toe lijkt te doen. Ook het einde dat vervolgens wordt voorgeschoteld heeft wel een erg hoog clichégehalte.
Desalniettemin weet de Franse regisseur na Unknown opnieuw, ondanks een tikkeltje op de automatische piloot spelende Neeson en een niet geheel luchtdicht plot, een aardige thriller af te leveren. Geen hoogvlieger, maar wel een aangenaam tussendoortje.
