De onvolprezen Leonard Cohen schreef halverwege de jaren zestig één van zijn beroemdste teksten die hij later ook op muziek zette. Suzanne Takes You Down of kortweg Suzanne, zoals het gedicht eigenlijk heette, verwoordt de ongekende aantrekkingskracht tot een vrouw waar je eigenlijk maar beter uit de buurt kan blijven. In het gelijknamige Franse drama is het niet voor niets Cohens beroemde lied, ditmaal in de beroemde coverversie van Nina Simone, die de aftiteling begeleidt. De anderhalf uur die eraan vooraf is gegaan, is een zeer beknopte samenvatting van het roerige leven van een jonge vrouw die door verkeerde keuzes en vooral het verkeerde vriendje van de regen in de drup geraakt. Regisseur Katell Quillévéré waagt zich liever niet aan een emotionele exploratie van het leven van Suzanne, maar beperkt zich liever tot een chronologische uiteenzetting van de ellende die ze zichzelf op de hals haalt.
Suzanne is zoals de Britten het zo mooi verwoorden een 'ongeluk dat op het punt staat te gebeuren'. Al op jonge leeftijd verliest ze haar moeder. Het huishouden dat ze deelt met haar zusje Maria en vader Nicolas is er één van Jan Steen. Ondanks zijn goede bedoelingen zijn dochters een veilige thuishaven te bieden lukt het vrachtwagenchauffeur Nicolas maar niet om de drie r's van de opvoeding door te voeren. Suzanne en Maria schelen niet al te veel qua leeftijd en hebben een hechte band. Eenmaal puber en op de middelbare school groeien de twee uit elkaar en raakt Suzanne zwanger. Een scène later kan zoon Charlie al lopen en komt zijn jonge moeder Suzanne bij het paardenracen het foute toekomstige vriendje tegen.
Quillévéré had er blijkbaar niet zo veel behoefte aan om het haar kijkers al te gemakkelijk te maken. Als een bezetene stampt ze door het leven van de opstandige titelfiguur. Uit de omstandigheden en opmerkingen van omstanders moeten we telkens weer opmaken in welke onmogelijke situatie ze zich nu weer heeft gemanoeuvreerd. Op zich is het weinig bezwaarlijk dat de filmmaakster de grijze celletjes van haar publiek aan het werk zet en zelfs nog diens interpretatievermogen en fantasie aanspreekt. Geheel onbedoeld lijken de onvermijdelijke bijwerkingen die hieraan kleven. Elke poging tot diepgang en uitdieping van mogelijk conflict wordt al in de kiem gesmoord. Quillévéré is zo bang voor sentiment en de confrontatie dat ze het maar liever gewoon vermijdt. Wat betreft dramatisch niveau is Suzanne al net zo kil en onberekenbaar als de hoofdpersoon. Hier sympathie voor opbrengen is een onmogelijke opgave.
Wat betreft verhaalopbouw volgt dit groteske drama het stramien waarop een kind een verhaal vertelt. De woorden 'en toen' kun je er eenvoudig zelf bij bedenken. Quillévéré geeft in een toelichting bij haar meest recente werk toe dat ze een flink risico nam door het leven van haar getroebleerde hoofdpersoon zo te verbeelden. Het is een experiment dat hopeloos faalt, omdat meer het hoofd dan het hart van het publiek wordt aangesproken. De intrigerende aanwezigheid van hoofdrolspeelster Sara Forestier en Adèle Haenel compenseert helaas onvoldoende.
