De romantische komedie kan onmogelijk opnieuw uitgevonden worden. Elke titel die aan het canon van het genre wordt toegevoegd is een variatie op dezelfde themas. Dit is geenszins een doodzonde; de romkom moet het naast romantiek en gevatte humor nu eenmaal hebben van spitsvondige dialogen, een charmante setting en personages en aansprekende bijfiguren. Bij ons in de Lage Landen is het al niet veel anders. We zijn in zeer afzienbare tijd erg vaardig geworden in het in elkaar draaien van goede romkoms naar Amerikaans recept. Het zullen vooral de echte of import-Amsterdammers zijn die veel zullen herkennen in Hartenstraat. Voor iedereen die buiten Amsterdam woont of er nooit shopt: de Hartenstraat is één van de '9 Straatjes' naast de Jordaan, die bekend staan om de kleine, unieke winkeltjes. Ze hebben echter veel te verduren van de oprukkende eenheidsworst op winkelgebied.
Debuterend regisseur Sanne Vogel heeft het in ieder geval goed begrepen. De sympathieke actrice, in deze hoedanigheid alleen kort in een cameo te zien, probeert niet het wiel opnieuw uit te vinden. Haar kijk op de Hartenstraat is geen ingewikkeld of gekunsteld gedoe, wat ook tot uiting komt in haar rechtlijnige regie die ontdaan is van al te veel franje of interessantdoenerij die veel debutanten nog wel eens willen etaleren. Maar ook Hartenstraat ontkomt niet aan de vergelijkingsdrang die de mens en vooral de criticus nu eenmaal van nature heeft. Het gegeven van twee buren die elkaar stiekem het hof maken doet denken aan You've Got Mail, al is het vrouwelijke tortelduifje in de 9 Straatjes wel op de hoogte van de ware identiteit van haar oogappeltje. De snobistische modewinkelierster Katje weet namelijk dat ze stiekem zit te chatten met haar buurman, traiteur en vader Daan. En dit terwijl ze in de nadagen van een nog lopende relatie zit.
Daan, een rol van shooting star Marwan Kenzari, wordt door zijn omgeving en dochter aangespoord om weer te gaan daten. De afspraakjes die hij weet te scoren lopen steevast uit op een mislukking. Daan houdt er zelfs een stalker aan over die hem het leven zuur maakt. Hartenstraat wordt ingekleurd door een grote schare bijfiguren. Helemaal geslaagd pakt dit niet uit, omdat het voornamelijk een excuus lijkt om zo veel mogelijk bekende acteurs in deze romkom te proppen. Vogel heeft de grootst mogelijke moeite om alle bekende gezichten een evenwichtige hoeveelheid schermtijd te geven. Bijfiguren gespeeld door Tygo Gernandt - een seksverlaafd zakenmannetje dat nooit hoeft te werken - en Egbert Jan Weeber - een nicht met een dip in zijn relatie - komen zo flink in de verdrukking. Het was verstandiger geweest om het vizier toch wat meer op de personages van Kenzari en Van Doesburgh te richten. Het scenario van Judith Goudsmit is dan ook de grote boosdoener.
Hartenstraat is een hybride van mozaïekfilm en romkom. Als mozaïekfilm is hij onnodig rommelig en van de gebrekkige aandachtsverdeling heeft vooral het personage van Van Doesburgh veel last. Haar metamorfose van kindhatend ijskonijn naar liefdevolle wederhelft en potentieel moedermateriaal is te ongeloofwaardig. Als romkom heeft hij weer te weinig focus doordat de twee flirters te veel gestoord worden door hun omgeving en verwoede pogingen om de veelzijdigheid van de buurt en haar bewoners te laten zien. Nieuwbakken regisseur Vogel brengt het er ondanks het zwalkende scenario waarmee ze moest werken echter heel aardig van af. Weliswaar kleurt ze nog netjes binnen de lijntjes, maar er zit zeker potentie in haar kijk als filmmaker. Ze ontpopt zich als een aardige acteursregisseur door wie het plezier van de cast in hun samenspel ook op de kijker wordt overgebracht. Het doet je afvragen hoe Vogel het ervan af zal brengen met het wat stevigere werk. Hartenstraat is sympathieke Nederromantiek en een geslaagde vingeroefening van een debutante.
