De afgelopen jaren kwam er veel moois uit Denemarken overwaaien. De thrillers Kapringen en Jagten werden lovend ontvangen en regisseurs als Lars von Trier en Nicolas Winding Refn verwierven internationale faam. Maar ook een van Europas meest gelauwerde filmlanden komt wel eens met teleurstellingen. Twee weken geleden nog bijvoorbeeld, met het middelmatige biografische drama Spies & Glistrup. Ook de misdaadthriller The Keeper of Lost Causes valt tegen.
En dat terwijl Scandinavië de afgelopen jaren zo veel succes had met dat genre. Series als The Bridge en The Killing werden zelfs zo populair dat ze een nieuwe versie in de Verenigde Staten kregen. The Keeper of Lost Causes leek in dat verlengde te liggen. Regisseur Mikkel Nørgaard had Jussi Adler-Olsens bestseller als basis, een boek dat bij het uitkomen werd vergeleken met Stieg Larssons Millennium-trilogie. Het zal bij hebben gedragen aan het succes in Denemarken: de thriller werd daar de best bezochte binnenlandse film van de afgelopen tien jaar.
Mooie resultaten, maar die maken er helaas nog geen sterke film van. The Keeper of Lost Causes heeft het niveau van een doorsnee televisiefilm. De thriller is voorspelbaar opgebouwd en onzorgvuldig uitgewerkt. De eerste clichés dienen zich al in de eerste paar minuten aan. We zien hoe een agent zijn collegas in het veld verliest en na dat trauma de draad weer moet zien op te pakken. Actie krijgt hij niet meer te zien, want zijn baas plant hem in de kelder van het bureau, met een stapel stoffige dossiers en een collega die hij niet mag. Tegen wil en dank moeten de twee alle onopgeloste zaken doorspitten, zodat ze gearchiveerd kunnen worden.
Carl en Assad stuiten zo op een vijf jaar oude verdwijningszaak en gaan op onderzoek uit om het mysterie te ontrafelen. Terloops wordt er een vreemd plotelement ingebouwd door Carls rivaal binnen de politie erbij te halen, die de zaak ooit bestempelde als zelfmoord, wat de vraag oproept wat dit dossier überhaupt tussen de onopgeloste zaken doet. Het zal zijn bedoeld om wat meer conflicten in te bouwen en de film wat spannender te maken.
Die onhandige werkwijze is vaker terug te zien, bijvoorbeeld in de flashbacks. De regisseur zet ze veelvuldig in, maar lijkt daar niet goed over te hebben nagedacht. Van wie zijn deze flashbacks? Het is een truc om de kijker langzaam achter het echte verhaal te laten komen, maar zonder interne logica werkt dat niet goed. Bovendien doet het zo nu en dan afbreuk aan de spanning. Als we vroeg in de film al zien dat de verdwenen vrouw op een sadistische manier in leven wordt gehouden, is de ontknoping al te voorspellen.
The Keeper of Lost Causes heeft een verhaal waar best een aardige thriller in zit, maar de uitwerking ervan is vaak aan de knullige kant. Wie dat voor lief kan nemen, zal zich wellicht nog wel kunnen vermaken. Honderdduizenden Denen zijn je per slot van rekening voor gegaan.
Lees ook het interview met regisseur Mikkel Nørgaard en het interview met hoofdrolspeler Nikolaj Lie Kaas.
