Sinds in 2008 zijn eerste avondvullende animatiefilm verscheen probeert onze zuiderbuur Ben Stassen de schier onmogelijke concurrentie aan te gaan met de grote jongen in de States. Stassens werk haalt het qua niveau misschien niet bij de grote Amerikaanse animatiestudios en hun enorme budgetten, maar er gaat wel een ongekende charme vanuit. Misschien juist omdat Stassen een kleine speler op de markt is. Stassens bekendste werk, het in 2010 verschenen Sammys Adventures was een beetje afgekeken van Finding Nemo, maar had desondanks een heel eigen smoel en bovendien een prettige ecologische boodschap. Het vervolg deed dat net een tikkeltje minder geslaagd. Stassens nieuwste project, Flits & het Magische Huis waarvan hij de regie deelt met debutant Jeremy Degruson, knipoogt weer flink naar de Toy Story-trilogie.
Dit drukt de pret trouwens nauwelijks. Het is alleen jammer dat zijn werk zo verdrukt wordt door de overdaad aan computeranimaties die op het bioscooppubliek worden afgevoerd. In ons land wordt er gemikt op de kleinste kijkers en op hun families, want The House of Magic, zoals de oorspronkelijke titel luidt, wordt hier enkel in een nagesynchroniseerde versie uitgebracht. Hierbij is gekozen voor tamelijke markante stemmen, zoals filmcriticus Jac Goderie in de rol van een chagrijnig konijn en gestraft strafpleiter Bram Moszkowicz in de rol van de heer des huizes waar de in de steek gelaten rode kater Flits bij aanklopt.
Flits is namelijk door zijn baasjes achtergelaten en belandt in een kast van een huis dat barst van de magie. Het huis wordt bewoond door goochelaar Laurens. Samen met zijn huisdieren, waaronder genoemd konijn en een paniekerige muis en een hele zwik magisch speelgoed heeft Laurens het prima naar zijn zin. Zijn neef is makelaar en ziet wel wat in het enorme pand. Als Laurens door een ongeluk in het ziekenhuis belandt, ziet neef Daniel zijn kans schoon en laat zijn zieke oom een document ondertekenen waarmee hij afstand doet van de woning. Als Flits en zijn nieuwe vrienden hier lucht van krijgen, proberen ze er alles aan te doen om het huis uit de handen van potentiële kopers te houden. Ze gooien hierbij een hele trukendoos open. Flits wordt aanvankelijk als indringer gezien door de andere bewoners van de villa, maar ze moeten wel samenwerken om een toekomst in het huis veilig te stellen.
De grappen en grollen die het bonte gezelschap uithaalt om geïnteresseerden het huis uit te jagen doet wel een beetje denken aan de in de steek gelaten Kevin in de beroemde Home Alone-reeks. Met een huis vol magie kon Stassen natuurlijk alle kanten op. Het is opvallend dat hij toch met name zijn toevlucht heeft gezocht tot de mogelijkheden die al het levende speelgoed biedt. Er vinden niet allerlei onlogische of onmogelijke dingen plaats om het verhaal voort te stuwen. Het hele gebeuren wordt bezien door de ogen van de kat. Zo zien we door de ogen van Flits hoe het beestje zich een toegang tot het huis verschaft via een hoge boom en hoe hij door het huis rent en klautert. Soms schiet Stassen iets te ver door in het gebruik van deze point-of-view-techniek. Ook doen de hele zooi bezoekers aan het nieuwe huis van Flits wat episodisch aan.
Een mooi afgerond verhaal is Flits & het Magische Huis niet. Veel plotelementen worden pas opgevoerd als ze noodzakelijk zijn. Alleen over de kattenallergie van makelaar Daniel is wel goed nagedacht. De animaties doen zeker niet onder voor het werk van Disney of DreamWorks, vooral als je bedenkt dat Stassen een stuk minder euros te besteden had. Van het 3D-effect wordt ouderwets leuk gebruik gemaakt, door op creatieve wijze af en toe wat op de kijker af te vuren. Een grote jongen zal Stassen wel nooit worden, maar misschien moet dat ook maar lekker gewoon zo blijven.
