Hoewel de Nederlandse filmindustrie graag uitpakt met een dramafilm (het liefst gebaseerd op een bekend boek), romantische komedie of oorlogsfilm, zijn overige genres wat minder goed vertegenwoordigd. In de marge is vaak wel een misdaad- of horrorfilm te vinden, maar sciencefiction is in het Nederlandse filmlandschap een pure zeldzaamheid. Dat door de jaren heen slechts een handvol Nederlandse sciencefictionfilms is gemaakt, is niet vreemd; het wordt door velen nog steeds beschouwd als een nichegenre en de meeste films zijn niet bepaald goedkoop om te maken. Maar eenieder die wat verder kijkt dan de gebruikelijke robots, tijdmachines en buitenaardse invasies, zal zien dat films in dit genre niet per se gepaard hoeven gaan met een absurd hoog budget.
Interessant genoeg is vooral het einde van de wereld een veelgebruikt thema voor sciencefictionfilms waarvan de makers niet over de ruimste financiële middelen beschikken. Want hoewel je zou verwachten dat voor een dergelijk scenario een dikke smak geld nodig is, blijkt er een hoop mogelijk met een boeiend script, goede acteurs en een regisseur met enige verbeeldingskracht. Recente voorbeelden hiervan zijn Melancholia en Seeking a Friend for the End of the World, die gemaakt werden voor slechts een fractie van het thematisch vergelijkbare 2012, maar uiteindelijk veel meer beklijfden dan het holle spektakel waar Roland Emmerich mee op de proppen kwam.
Ook in de Nederlandse productie Capsule vergaat de wereld. Een regelmatig terugkerend shot van een helderblauw licht in de ruimte wekt die suggestie al vroeg in de film, maar pas na bijna een uur wordt het aanstaande einde ook echt uitgesproken. Interessant genoeg niet door een wetenschapper die dit zojuist heeft ontdekt, maar door een televisiepresentator die dit blijkbaar alom bekende gegeven gebruikt als inleiding voor een gesprek. Dit droogkomische moment doorbreekt op gepaste wijze de mysterieuze toon die de film domineert. De personages praten in dialogen die je als kijker geregeld in het duister laten tasten. Het is zaak goed op te letten en zelf zoveel mogelijk de puntjes te verbinden.
Capsule is een afstudeerfilm van faaam (Film Acteurs Academie Amsterdam) en het Mediacollege Amsterdam. Jaarlijks wordt door deze instanties samengewerkt om twee films te produceren teneinde de examenstudenten een kans te geven hun verworven kwaliteiten te etaleren. Omdat er nauwelijks een budget beschikbaar was, is het bijzonder dat er is gekozen voor een sciencefictionfilm, maar dat wordt slim verhuld door de film te structureren als een mozaïekdrama. Zoals gebruikelijk in dit type film komen de diverse opgevoerde personages aanvankelijk over als individuen, maar blijken ze toch iets met elkaar gemeen te hebben. In dit geval worden ze allemaal onderworpen aan psychologische tests. Deze hebben te maken met het naderende einde van de wereld; negenhonderd Nederlanders zullen worden geselecteerd om plaats te nemen in een overlevingscapsule. Het doorslaggevende aspect in deze selecties? Liefde.
De veelgehoorde klacht dat alle Nederlandse films door hetzelfde kleine clubje acteurs worden bevolkt, gaat niet op voor Capsule. De acteurs in de hoofdrollen zijn namelijk allemaal net afgestudeerd en hebben zich dus nog niet veel laten zien. Hun gebrek aan ervaring is echter nooit merkbaar: praktisch iedereen laat zich van zijn of haar beste kant zien en het is niet ondenkbaar dat enkelen een mooie carrière te wachten staat. Spijtig dus dat het naderende einde van de wereld hun personages volkomen koud lijkt te laten. Je zou immers mogen verwachten dat dit wat interessante emoties biedt om mee te spelen. Seeking a Friend for the End of the World liet mooi zien dat er allerlei manieren zijn om om te gaan met een definitief einde, maar in Capsule lijkt men het net allemaal zo interessant te vinden als een bezoekje aan de tandarts.
