Zou het kunnen dat Arnold Schwarzenegger een overbodige filmster is geworden en zijn aanwezigheid in films dezer dagen meer een handicap dan een aanwinst is? Sinds zijn terugkeer naar het witte doek na een jarenlange afwezigheid (vanwege zijn gouverneurschap van Californië) wil het maar niet lukken een publiek te vinden dat warmloopt voor de nieuwste Schwarzenegger. Begin 2013 beleefde hij zijn rentree als actieheld in The Last Stand, maar die film presteerde dusdanig ondermaats dat velen vraagtekens zetten bij de relevantie van een dergelijk actie-icoon van weleer in huidige tijden. Opvolger Escape Plan deed het iets beter, maar behaalde bij lange na niet het succes dat een samenwerking met generatiegenoot en concullega Sylvester Stallone twintig jaar eerder zou hebben gehad. Sabotage gaat het tij niet keren. In tegendeel: bij uitkomst in de Verenigde Staten had de film de slechtste recette van een Schwarzenegger-film in dertig jaar.
Eerlijk is eerlijk: de naam Schwarzenegger is niet altijd een garantie voor succes geweest. Zijn eerste twee films na de eeuwwisseling flopten allebei en omdat hij toen al goed in de vijftig was, werd zijn geloofwaardigheid als actieheld steeds meer in twijfel getrokken. Het onvermijdelijke succes van de derde Terminator-film nam die twijfel eventjes weg, maar sindsdien is er geen duidelijk bewijs geleverd dat de man nog altijd in staat is in zijn eentje een succesvolle actiefilm te dragen. De populariteit van de Expendables-films lijkt erop te duiden dat de aanwezigheid van gedateerde actiehelden als Schwarzenegger vandaag de dag alleen werkt in films met een hoge nostalgiefactor. Niet zo vreemd dus dat hij betrokken is bij de volgende Terminator en ook al heeft getekend voor een derde Conan-film. Daarin zal hij waarschijnlijk beter op zijn plek zijn dan in een film als Sabotage.
Sabotage is niet het gebruikelijke stervehikel dat volledig op Schwarzeneggers brede schouders rust: als leider van een ruige groep DEA-agenten heeft hij namelijk het nodige machovolk om zich heen. Interessant genoeg worden deze teamleden gespeeld door acteurs die allemaal minstens twintig jaar jonger zijn en qua acteervermogen de Oostenrijkse Eik behoorlijk overschaduwen. Schwarzenegger is nooit een groot talent geweest, maar door de juiste casting en regie kan dat prima worden verhuld. Sabotage gaat echter jammerlijk onderuit door Schwarzenegger op te voeren als keiharde rouwdouwer (tot zover geen probleem) die de nodige traumas te verwerken heeft (oeps) en langzaam maar zeker zijn team uiteen ziet vallen (tja). Het is een rol die perfect zou zijn geweest voor Liam Neeson, die zich in de jaren van Schwarzeneggers afwezigheid heeft ontpopt tot een veel geloofwaardigere actieheld.
Sabotage zoekt het immers niet in de hoek van de platte actie waar Schwarzenegger in zijn hoogtijdagen patent op had (afgezien van het gebruikelijke Get down! zijn er geen oneliners te bespeuren), maar is meer een misdaadthriller met zowel actie- als slashertrekjes. De toon is dan ook geregeld bijzonder duister (de represailles van drugskartels liegen er immers niet om) en wat betreft het machismo gaat regisseur David Ayer nog een paar stappen verder dan in zijn vorige films. Helaas zit hij vast aan een behoorlijk ongeïnspireerd script waarin de individuele elementen nooit echt lekker in elkaar klikken. Dat veel verhaallijnen niet naar behoren worden uitgewerkt, kan overigens zijn veroorzaakt door het gegeven dat de film oorspronkelijk bijna drie uur zou duren maar door de studio met een uur is ingekort. Echter, in zijn huidige vorm had er misschien nog wel een halfuurtje vanaf gemogen.
