In de eerste tien minuten van het Poolse drama In the Name Of is nauwelijks duidelijk wie de hoofdpersoon is. Wanneer die rol weggelegd blijkt te zijn voor Adam duurt het nog even voordat aan de kijker wordt gecommuniceerd dat hij een pastoor is. Door de wijze waarop hij wordt neergezet, komt dat enigszins als een verrassing. Adam draagt namelijk in zijn vrije tijd merkkleding, heeft een jeugdig kapsel en hippe baard, communiceert met zijn ver weg wonende zus via Skype en luistert tijdens het joggen naar de muziek op zijn iPod. Diverse van deze aspecten worden getoond voordat Adam in functie in de kerk te zien is. Het lijkt een bewuste keuze met de bedoeling duidelijk te maken dat het pastoorschap niet betekent dat Adam in het verleden leeft.
Dat Adam niet helemaal lijkt te passen in het gebruikelijke beeld van een pastoor, heeft waarschijnlijk te maken met zijn onderdrukte homoseksualiteit. Aangezien in Polen bijna negentig procent van de bevolking katholiek is, lijkt het niet ondenkbaar dat Adam zijn toevlucht tot de kerk heeft gezocht om zich achter het celibaat te kunnen verschuilen voor zijn seksuele voorkeuren. Helaas komt dit gegeven pas redelijk laat om de hoek kijken en duurt het vervolgens nog een flinke tijd voor het enigszins serieus wordt uitgewerkt. Het is overigens niet eens zozeer de homoseksualiteit die Adam opbreekt, maar vooral het gebrek aan genegenheid. Dit resulteert in een mooie scène waarin een stomdronken Adam met een fles sterke drank in de ene arm en een portret van de paus onder de andere door zijn woning waggelt, maar helaas zijn er van dergelijke passages te weinig om steeds de aandacht vast te houden.
In the Name Of bevat volop scènes maar weinig verhaal. De scènes op zichzelf werken doorgaans goed genoeg, maar ze beginnen en eindigen vaak dusdanig willekeurig dat de samenhang ver te zoeken is. Het is dan ook veelal aan de kijker om de verbanden te leggen die regisseur en scenarist Malgorzata Szumowska er maar een beetje losjes doorheen strooit. Na een tijdje dringt zich dan ook de vraag op of het begin eigenlijk wel zo subtiel bedoeld was als het overkomt. Van hetzelfde laken een pak is het gegeven dat Adams conservatief aangelegde collega in het buurtcentrum waar hij werkt enorm veel op Vladimir Poetin lijkt. Slimme casting of een gelukkig toeval? Laten we Szumowska maar het voordeel van de twijfel geven.
