De openingsfilms van Cannes zijn over het algemeen bijzondere producties, die met een knaller het festival inluiden. Vorig jaar viel The Great Gatsby de critici al een beetje tegen, maar dat was niks vergeleken bij de haat die Grace of Monaco bij de recensenten wist los te maken. De film zou nog niet eens kunnen tippen aan Diana. Iin andere woorden: complete rotzooi. Al deze kritiek maakte me des te nieuwsgieriger. Zou het inderdaad een draak van een film zijn?
Actrice Grace Kelly heeft prins Rainier van Monaco aan de haak geslagen en is zodoende prinses van Monaco geworden. Naar de buitenwereld toe lijkt haar leven een waar sprookje. Maar zes jaar na het jawoord is Grace aan het eind van haar Latijn. Het leven in Monaco bestaat enkel uit jetsetfeestjes (vreselijk nietwaar) en Grace mist haar leven als actrice. Dan komt Hitchcock met een script naar het paleis. Hij wil dat Grace de hoofdrol zal spelen in Marnie en Grace wil maar wat graag ja zeggen. Maar dan raakt Monaco verwikkelt in een moeilijke kwestie met Frankrijk, waarin het staatje zijn soevereiniteit dreigt kwijt te raken en Grace eindelijk beseft dat de rol van prinses de rol van haar leven is.
Voor het goede van deze Grace-biopic moeten we bij Nicole Kidman zijn. Zij weet Grace Kelly qua uiterlijk in ieder geval volmaakt gestalte te geven. In sommige close-ups of vanuit bepaalde hoeken lijkt ze werkelijk als twee druppels water op Kelly. Regisseur Dahan lijkt dit punt maar (iets te) graag te willen benadrukken. Hij maakt lange close-ups van Kidmans gezicht, dan haar ogen, dan haar profiel, die inderdaad doen denken aan momenten uit Rear Window en To Catch a Thief, toen Hitchcock Kelly op dezelfde bewonderende en intieme wijze in beeld bracht. Ook de aankleding is prachtig. Kidman draagt de ene na de andere baljurk, schitterende oorbellen en puike hoed, en de kustlijn vormt een adembenemende achtergrond voor de buitenscènes.
Helaas houden daar de pluspunten wel zo'n beetje op. Dat komt in de eerste plaats door het scenario, dat op zijn zachtst gezegd bestaat uit een mager verhaallijntje. De onenigheid tussen De Gaulle en Rainier wordt neergezet als een soort Cubacrisis, terwijl de consequentie daarvan alleen was geweest dat een handvol miljardairs belasting zouden moeten betalen als Franse staatsburgers. Kelly komt over als een vrouw die werkelijk alleen bezig is met de oppervlakkige zaken van het leven. En dat terwijl haar leven toch genoeg materiaal zou moeten opleveren om een aardige speelduur mee te kunnen vullen. Het enige dat klopt zijn de namen en dat Grace en Rainier een moeilijk huwelijk hadden. In principe had hij haar nodig om Monaco goede pr te geven en zag zij het wel zitten om lekker te rentenieren en elke avond een jetsetfeestje te bezoeken. Na de bruiloft bleek het echter niet zo makkelijk om in een saai klein plaatsje te moeten wonen met een man die ze amper kende. De film stipt dit aan, maar doet alsof het vinden van een juiste invulling van haar Monegaskische bestaan het allemaal oploste en haar huwelijk met Rainier redde. In werkelijkheid vluchtte Grace zodra het kon naar Parijs om daar te wonen en zou zij aan de lopende band affaires hebben gehad, onder anderen met Frank Sinatra. Niet echt materiaal voor een sprookje, maar wel interessant voor een film. De scènes met de kinderen zouden Grace enige diepgang hebben kunnen geven. Volgens vele bronnen was ze een liefhebbende moeder, maar nu lijken deze kids haar niks te kunnen schelen.
Wie de productie rond Grace heeft gevolgd, zal niet verbaasd zijn door het gebrek aan samenhang. Dahan en Harvey Weinstein zouden een compleet andere visie hebben gehad. Eigenlijk zou Grace maanden geleden al uitkomen, maar hij werd uitgesteld tot Cannes. Het lijkt bij dat gebrek aan visie mis te zijn gegaan. Zo is er een plotlijntje dat wel wat wegheeft van Hitchcocks Rebecca, compleet met een Mrs. Danvers lookalike, die Grace lijkt te terroriseren. Dan is er nog de 'Assepoester/The Princess Diaries'-verhaallijn (compleet met een 'fabulous gay' die de prinses etiquetteles geeft) en lijkt het zelfs even een dreigende thriller te worden met zorgwekkende blokkades, tot je beseft dat enkel de mensen die een avondje naar het casino willen in hun Aston Martin, hieronder lijden.
Degenen die gek zijn op weelderige, mooi aangeklede producties en van alles wat met Grace Kelly te maken heeft houden, zullen deze film best kunnen pruimen. En zo verschrikkelijk als Diana is hij nou ook weer niet. Kidman mag met haar zesenveertig jaar eigenlijk te oud zijn om Kelly op dertigjarige leeftijd te spelen, de soft focus en botox verbloemen dit mooi. Wie echter een film met wat inhoud wil zien, is hier aan het verkeerde adres. Grace of Monaco gaat uiteindelijk nergens over en is zeker geen ode aan Kelly, die nu enkel als egocentrisch en hysterisch wordt neergezet. Het leven van Grace had zoveel interessante paradoxen, dat daar toch een betere film van gemaakt had kunnen worden.
