De ABBA-musical Mamma Mia! bewees dat een flutverhaaltje dat als kapstok dient om zoveel mogelijk hits van de Zweedse superformatie aan op te hangen allerminst bezwaarlijk hoeft te zijn. De verfilming bleek, een kwelende Meryl Streep in tuinbroek ten spijt, al een stukje minder geslaagd. Desondanks wist het aanzienlijke drommen bezoekers naar de filmtheaters te lokken en zo de Scandinavische popgoden en -godinnen een nog vettere bankrekening te bezorgen. Met deze filosofie in het achterhoofd moeten de makers van de eighties-musical Walking on Sunshine te werk zijn gegaan. Wie taant immers om een solide verhaal als er lekker veel mee te blèren valt? Overdaad en vooral overmoedigheid schaadt. Dit is een zomers avontuur dat je zo snel mogelijk wenst te vergeten.
Je zou eigenlijk het liefst willen dat er een fikse regenbui opsteekt aan de Italiaanse kust waar een groep meiden zich voorbereidt op een huwelijk. Helaas bieden zelfs de weersomstandigheden geen excuus om het zingen dan maar te laten. Het is nu eenmaal inherent aan het genre dat er te pas en te onpas in muzikale shownummers wordt uitgebarsten, maar zelden was het zo tenenkrommend als in Walking on Sunshine. Een groot deel van het verhaaltje draait om de heimelijke gevoelens van Taylor (gespeeld door de zus van Gemma Arterton) voor een vriendje dat ze tijdens een vorige vakantie aan het strand had opgeduikeld. Als ze terugkeert naar Italië staat haar verwende zus Maddie op het punt om in het huwelijksbootje te stappen, uitgerekend met Taylors voormalige scharrel. Taylor wringt zich in de meest onmogelijke bochten om zichzelf en haar omgeving voor de gek te houden. Ondertussen neemt de twijfel bij Maddie toe. Haar oude(re) ex-lover Doug maakt haar het hof en is vastbesloten om Maddie voor zich terug te winnen.
Walking on Sunshine, de titel doet het al vermoeden, is opgetuigd rondom de hits uit de jaren tachtig. Niet alleen de bekendste hit van Katrina and the Waves, maar ook het repertoire van onder meer Cyndi Lauper, Madonna, The Bangles en Whitney Houston wordt door de wulpse dames en heren aan de Italiaanse Rivièra verkracht. De vet aangezette muzieksequenties degraderen nummer-één-hits tot niemendalletjes die uiting moeten geven aan de kinderlijk simpele emoties van de smachtende bakvissen die ze ten gehore brengen. Mamma Mia!, waar deze zomermusical wel heel erg leentjebuur bij speelt, had in ieder geval nog redelijke charmante personages om wie nog te lachen viel. Zelfs vergelijkingen met onze eigen Toscaanse Bruiloft dringen zich op, maar daar hebben de makers vast niet naar gekeken.
Het zal geen verrassing zijn waar het allemaal op uitdraait. Scenarist Joshua St. Johnson draait lang om de hete brij heen en stelt Taylor en haar oogappeltje voor allerlei gênante situaties. De scheefste schaats rijdt het regisseurskoppel Max Giwa en Dania Pasquini toch wel met het uitwerken van de bijfiguren. Zo mogen de dikkerdjes lekker op elkaar vallen en zijn de vrienden van Taylor een klef stel tussen wie het nou ook niet bepaald knettert. De mannelijke lovers waarvoor zussen Maddie en Taylor in katzwijm vallen zijn enorme gladjakkers bij wie je maar het beste ver uit de buurt kunt blijven. Hun zoete praatjes gaan er bij de dames echter in als zoete koek. Walking on Sunshine wordt geplugd als de ultieme feelgood zomerfilm. Wellicht dat deze emotie zich aandient bij een flinke borrel.
