De Franse komedie Bon Dieu! is in eigen land de grootste bioscoophit sinds Intouchables. Bijna tien miljoen bezoekers trok de film, waarmee het een van de grootste hits van eigen bodem ooit is. Maar is hij ook echt zo leuk? Beroerd is hij zeker niet, maar echt verfrissend grappig kun je hem ook niet noemen.
Bon Dieu! mikt duidelijk op een zo groot mogelijk publiek. Films waarin vooroordelen tussen verschillende bevolkingsgroepen worden doorbroken, hebben het immers de afgelopen jaren uitstekend gedaan in Frankrijk. In Intouchables ontstond een hechte vriendschap tussen een rijke invalide man en een bijdehante straatjongen, en in Bienvenue Chez les Chtis -d e succesvolste Franse film aller tijden - kwam een nette vent in een Noord-Frans arbeidersdorpje terecht, waar hij vervolgens steeds meer het volkse leven ging waarderen. Het zijn films die sterk contrasterende mensen bij elkaar zetten, komische verwikkelingen daaruit halen en vervolgens afsluiten met de verbroederende boodschap dat je met openheid en tolerantie het verst komt.
Bon Dieu! is daarin niet anders. De film gaat over een welgesteld echtpaar met een katholieke moraal, dat het eigenlijk maar niets vindt dat hun dochters zijn getrouwd met mannen van een andere afkomst. Vader Claude probeert zich zo veel mogelijk te gedragen als de moderne, tolerante man, maar het wordt hem niet gemakkelijk gemaakt met schoonzoons uit Israël, Marokko en China. Wanneer dochter nummer vier thuiskomt met een Afrikaan, lijkt de maat vol. Zeker als blijkt dat de ouders van de nieuwe aanwinst ook de makkelijkste niet zijn.
De Franse succesformule is hier in de vorm van gewaardeerde films als Guess Whos Coming to Dinner en Meet the Parents gegoten. Verbazend is het dus niet dat de film zo aansloeg. En het mag gezegd worden: Bon Dieu! is inderdaad een prettige, toegankelijke film, waar niemand zich een buil aan kan vallen.
Maar daarin ligt ook wel meteen het grootste bezwaar op deze komedie. Het is allemaal wel erg veilig en braaf uitgevoerd. Regisseur Philippe de Chauveron heeft zo veel mogelijk geloven en etniciteiten samengevoegd om grappen mee te maken, maar gaat niet verder dan dat er met kerst drie kalkoenen op tafel staan: een koosjer, een halal en een met een Chinese saus eroverheen.
Het getuigt niet alleen van een gebrek aan (en misschien ook wel angst voor) scherpte in de humor, maar ook van creativiteitsarmoede. Met al die verschillende mensen tegenover elkaar had toch best iets leukers en originelers gedaan kunnen worden?
Het scenario van Bon Dieu! volgt een compleet voorspelbare verhaallijn, er zitten weinig goede grappen in, maar toch is het geen vervelende zit. Met een lekker vlot tempo en een leuke cast (Christian Clavier laat als vader Claude zijn komisch talent weer zien) zit je al snel goed bij dit soort films.
