In 2011 zorgde The Raid: Redemption van de in Wales geboren regisseur Gareth Evans voor een ongekend bioscoopsucces. Niet alleen in productieland Indonesië was de combinatie van wervelende actie, bruut geweld en gelikte martial arts een schot in de roos. De grootste kracht van Evans' internationale doorbraak schuilde in het haast belachelijk simpele verhaal van een politie-eenheid die een gangsterbaas probeerde in te rekenen door het gebouw waarin hij zich verschanst had te bestormen. Het leek meer op een militaire actie, waarbij de slachtoffers bij bosjes vielen. Het betekende eveneens de doorbraak voor acteur annex vechtersbaas Iko Uwais. Een vervolg en trouwens ook een Amerikaanse remake konden onmogelijk uitblijven. Evans besloot met een dikkere portemonnee het over een geheel andere boeg te gooien, maar of dit nou zo'n strak plan was, valt te bezien.
Het goede nieuws is dat Evans de adembenemende gevechtschoreografieën - onder meer bedacht door Uwais zelf - en de gewelddadige kogelregens intact heeft gelaten. Maar het veel ruimere budget kent ook een belangrijke keerzijde. Evans heeft het rechtlijnige eenvoudige verhaal van het eerste deel compleet overboord gegooid en vervangen door een ingewikkeld netwerk van rivaliserende gangsterbazen waar vooral voor de nieuwkomer nauwelijks een touw aan vast te knopen valt. Centraal staat nog steeds politieagent Rama die vlak na de gebeurtenissen uit deel één de opdracht krijgt om in een undercoveropdracht de corrupte collega-dienders van Jakarta op te sporen. Hij wordt na een zware afrekening in de gevangenis geplant met als doel aan te pappen met Uco, de zoon van de grote maffiabaas Bangun.
Rama wordt na twee jaar onder de valse naam Yuda op vrije voeten gesteld en wordt al snel een vertrouweling van de criminele familie. Samen met Uco is hij verantwoordelijk voor het innen van rekeningen, waarbij het er niet bepaald zachtzinnig aan toe gaat als de mannen hun geld niet krijgen. Hun eerste grote gezamenlijke actie is een bezoekje aan een louche pornoproducent die er een nevenbusiness in de drugshandel op nahoudt. Het probleem is dat er zo ontzettend veel verhaal verteld moet worden dat Evans er een beetje in verzuipt. Vooral in de eerste akte, waarin de filmmaker het ook nog eens nodig vond om Rama's missie met kleine onnodige flashbacks uit de doeken te doen, krijg je zoveel informatie te verstouwen dat je nog bezig bent dit allemaal te verwerken terwijl je zou moeten genieten van de groots opgezette actiescènes.
Gelukkig is aan dit laatste geenszins een gebrek. Evans overdondert net als in de voorganger met extreem gewelddadige, maar betoverend mooie actiesequenties. De grotere zak met geld heeft hierbij zeker een meerwaarde. Grandioos zijn een spectaculair moddergevecht in de gevangenis, een afrekening in de metro door twee hulpjes van de Arabisch-Indonesische, ietwat lachwekkende manke gangsterbaas Bejo en een razende autoachtervolging. Hier doet Evans toch vooral waar hij goed in is, al weet hij soms niet echt van ophouden. Maar daar had hij in het eerste deel ook al een handje van. Deze heftige momenten maken The Raid 2 meer dan de moeite waard, zelfs als ze aan elkaar zijn gelast door verwarrende plotelementen.
Evans heeft zich namelijk echt verkeken op een te complex verhaaltje met een overdaad aan personages, die soms nauwelijks geïntroduceerd worden. De pogingen om à la collega Quentin Tarantino hip te doen lopen dan nog wel eens spaak. Zo schieten zijplotjes waarin Uco zich ongezien voelt door zijn pa, de ruzie met een Japanse bende en een afrekening van een vriend van Uco's familie er een beetje bij in. Daar komt bij dat Rama's missie ook nog eens uiterst diffuus en onlogisch is. Met al deze pretenties slaat Evans dikwijls de plank flink mis. Hij compenseert dit gelukkig met het weergaloze actiewerk dat het eerste deel zo'n ijzersterk werkje maakte. Gelukkig kan de filmmaker zich revancheren. Deel drie staat namelijk al in de steigers.
