Een gestrande auto tijdens hevig noodweer. Een vrijstaand huis in een afgelegen berggebied met een zonderlinge oude man als bewoner. Een kelder met daarin veilig weggestopt een ogenschijnlijk sneu meisje. Mobieltjes zonder bereik. Stuk voor stuk zijn het vaste elementen van het horrorgenre. Eén van deze signalen zou al genoeg moeten zijn om het op een rennen te zetten, maar in The Damned van Spanjaard Víctor García worden ze allemaal in een grote grabbelton gepleurd. Dat het niet goed zal aflopen laat zich gemakkelijk raden. Bij een goede horrorfilm staat en valt alles met hoe deze clichés worden samengevoegd. García faalt hierin echter hopeloos.
De toekomstige slachtoffers worden snel geïntroduceerd in een rommelige openingsakte met nietszeggende dialogen. Het slachthuis bevindt zich in Colombia. De Amerikaan Peter staat op het punt om voor de tweede keer in het huwelijksbootje te stappen met de Britse Lauren. Peter heeft een link met Colombia omdat zijn overleden eerste vrouw daar vandaan kwam. Hun dochter Jill woont in hoofdstad Bogota. Samen met Jills vrienden, bestaande uit een televisiepresentatrice en haar cameraman, onderneemt het gezelschap een tocht per jeep door een onherbergzaam gebied. Het advies van een politieagent om terug te keren slaan ze in de wind. Het noodweer eist zijn tol en door een modderstroom komt de jeep vast te zitten en raakt Lauren gewond. Gelukkig zijn ze in de buurt van wat ooit een herberg was. De eigenaar laat zijn nieuwe gasten morrend toe. Ze mogen de woonkamer niet verlaten, maar zoals de regels van het genre dicteren gaat het gezelschap uit pure verveling op onderzoek uit.
Het grootste euvel van dit voorspelbare horrorvehikel is dat filmmaker García zijn kaarten veel te vroeg op tafel legt. Op zoek naar een plee hoort een deel van het gezelschap gejammer uit de kelder, dus dat moet onderzocht worden. Het meisje dat er in opgesloten zit oogt lief, maar brengt uiteraard alleen maar bittere ellende. De kijker raakt hiervan al vrij vlot doordrongen en moet vervolgens een serie stupiditeiten van de onderling volstrekt inwisselbare personages ondergaan, omdat ze de waarheid maar niet onder ogen willen zien. Garcías ettelijke pogingen om de waarheid, die bij de toeschouwer al lang en breed duidelijk is, zo lang mogelijk bij de hoofdpersonen weg te houden, leveren nauwelijks spanning op. Zelfs de 'jump scares' zijn voorspelbaar, waarbij García elk trucje uit 'Horrorfilms Maken voor Dummies' uit de kast trekt. Zelfs de truc met de dichtslaande koelkastdeur wordt van de plank getrokken. Veel schrikeffecten bestaan uit het enge kind dat opeens ergens opduikt; een effect dat al vrij snel aan kracht inboet.
Het duurt vrij lang voor het eerste personage het loodje legt, maar dan gaan voor García ook alle remmen los. Het geheim van het timide kind wordt dan al snel het voornaamste plotelement. Er wordt dan niet alleen een volstrekt overbodige uitleg tegenaan gegooid waar de grafisch afgezaagde begintitels al op hintten, maar het zorgt er ook voor dat de afsluitende scènes een voortdurende herhaling van zetten zijn waarbij alle overlevenden wel een keer aan de beurt komen. Het is bovendien een uiterst domme zet om deze gammele horrorfilm te beginnen met wat zon beetje de eindscène is. The Damned, dat oorspronkelijk Gallows Hill heette, kan het best bewaard worden voor de huiskamer.
