Ze mogen dan door veel mensen worden aanbeden; het leven van sterren is helemaal niet zo sprankelend als dat de glossybladen doen geloven. Dat weet iedereen die wel eens nieuwsberichten leest over scheidingen, verslavingen, ziekenhuisopnames, of nog schokkendere zaken. Ook films hebben in de loop der jaren aandacht besteed aan die verborgen, rotte kant van beroemdheid. Van klassiekers All About Eve en Sunset Blvd. tot het nieuwere Mulholland Dr.. Met Maps to the Stars fileert regisseur David Cronenberg de wereld van filmsterren op zijn eigen manier. Het is een duistere, vervreemdende, en vooral geestige satire geworden.
Cronenbergs nieuwste film, eerder dit jaar geselecteerd voor de hoofdcompetitie van Cannes, kijkt weg als een gitzwarte komedie. Een film die het ideaalbeeld van Hollywood op een heerlijke manier op de korrel neemt. Het is in de basis een bloedserieus drama, maar dan volgestopt met ironie en voorzien van een licht vervreemdende atmosfeer.
De personages die in het eerste half uur van Maps to the Stars worden geïntroduceerd, lijken aanvankelijk niets met elkaar te maken te hebben. Maar naarmate de film vordert, blijkt hoe klein het schijnheilige Hollywood-wereldje eigenlijk is. De verhaallijnen hechten in elkaar doordat iedereen als het maar even kan de kans aangrijpt om van een persoon of situatie gebruik (of misbruik) te maken. Intussen blijft het zaak om status te behouden, ook al zijn deze sterren in werkelijkheid allang over hun piek heen.
Die setting levert wrangkomische situaties op, vooral rondom de manische, licht verknipte Havana Segrand, een actrice die zichzelf nog altijd tot de top van Hollywood rekent, er met een gênante nonchalance geld doorheen jaagt en intussen aast op een film die haar kansen op een Oscar vergroten. Een rol waarin Julianne Moore zich volledig weet uit te leven.
Sterk tegenspel krijgt ze van Mia Wasikowska, die hier als filmfanaat met een duister verleden (dus ook aan de verknipte kant) naar huizen van beroemde mensen op zoek gaat en per toeval (of niet?) de persoonlijke assistent van Segrand wordt. Wat de werkelijke reden van haar bezoek aan Hollywood is, heeft weer iets te maken met de zoon van Segrands persoonlijke coach, een kindsterretje dat sinds een drugsverslaving aan lager wal is geraakt.
Het Hollywood van Maps to the Stars is een nare, verdorven plek, barstend van het schaamteloze egocentrisme. Daar is een felle kritiek van Cronenberg in te vinden. Op het incestueuze filmwereldje, en op de troep die daar in de laatste jaren uit is voortgekomen.
Met de lichtsurrealistische sfeer die wordt neergezet, doet de film daarom ergens wel denken aan Inland Empire van David Lynch. Maps to the Stars is echter lang niet zo naargeestig. Waar Lynch Hollywood neerzette als een benauwende nachtmerrie, neemt Cronenberg het op een heerlijk vileine manier op de hak.
