Soms loopt het in de filmwereld niet helemaal zoals gepland. De stijlvolle en ultragewelddadige verfilming van Frank Millers graphic novel Sin City bleek anno 2005 een schot in de roos. Logischerwijs bleven de speculaties rondom een mogelijk vervolg dan ook niet lang uit, maar mede dankzij een reeks obstakels in de preproductie liep de onderneming een fikse vertraging op. Uiteindelijk heeft het project een dikke negen jaar op zich laten wachten, met enkel het belabberde, door Miller zelf geregisseerde aftreksel The Spirit om de honger van de fans te stillen. Zo langzamerhand lijkt de populariteit rondom de donkere avonturen in de misdadige stad dan ook te zijn weggeëbd en kun je je afvragen of dit vervolg niet komt als mosterd na de maaltijd. A Dame to Kill For blijkt het lange wachten inderdaad niet waard te zijn geweest.
In negen jaar tijd kan een hoop veranderen. Zo kwamen niet alleen twee van de originele castleden (Brittany Murphy en Michael Clarke Duncan) helaas veel te vroeg te overlijden, maar moesten ook andere personages om uiteenlopende redenen opnieuw gecast worden. Met al deze wijzigingen is het natuurlijk begrijpelijk dat Rodriguez en Miller zich extra vast hebben willen klampen aan de publieksfavoriet die wel terugkeert voor een tweede deel. Zo verschijnt brute kracht Marv, gespeeld door een wat pafferigere Mickey Rourke, dit keer een stuk vaker ten tonele en mag hij in bijna elk hoofdstuk wel weer een keer op komen draven voor een oneliner of een knokpartijtje.
Helaas gaat dit vaak ten koste van nieuwe en originele elementen die aan het verhaal hadden kunnen worden toegevoegd. Denk bijvoorbeeld nog eens terug aan de openingsscène van de eerste Sin City, met de mysterieuze man en de onbekende vrouw op het dakterras. Zomaar een greep uit de vele personages en verhalen die in de stad te vinden te zijn, precies genoeg om de fantasie van de kijker te prikkelen. In de proloog van A Dame to Kill For, getiteld 'Just Another Saturday Night', zien we Marv naar hartenlust een aantal sadistische corpsballen op hun lazer geven. Rodriguez en Miller proberen hiermee een soortgelijke slice of life aan het publiek te brengen, maar ja, dat Marv nu eenmaal graag mensen aftuigt wisten we al. Van mysterie blijft weinig over.
De belangrijkste pijler voor de reeks blijft dan ook de nog altijd in het oog springende visuele stijl. In dat opzicht voegt de beslissing om dit deel volledig in 3D uit te brengen voor de verandering daadwerkelijk iets toe. Door het kijkdooseffect word je als kijker nog dieper in de wereld van de strips gegooid, waardoor je haast ieder regendruppeltje apart kunt tellen. Helaas is de vormgeving tegelijkertijd wel wat rommeliger geworden. Met het inkleuren van bepaalde details zijn Rodriguez en Miller dit keer wat minder zorgvuldig te werk gegaan en lopen er zo nu en dan volledig gekleurde personages door een zwart-witwereld, wat een ietwat goedkoop Roger Rabbit-effect oproept. Ook de kenmerkende shots van witte silhouetten tegen een zwarte achtergrond worden er te pas en te onpas doorheen gegooid en verliezen hiermee al snel hun kracht. Fraai is het allemaal wel, maar het bijzondere is er inmiddels wel vanaf.
Gelukkig zijn er ook nog welkome veranderingen te ontdekken, waarvan Eva Green en Joseph Gordon-Levitt er het in de meest positieve zin uit weten te springen. Ondanks enige tekortkomingen is hun inbreng, een hoofdstuk rondom de machtsbeluste vamp Ava Lord en de meer op zichzelf staande verhaallijn van de gladde pokeraar Johnny, dan ook het meest geslaagd te noemen. Ook Josh Brolin is een aardige vervanger voor Dwight, al legt hij het wel af tegen voorganger Clive Owen. De rest van de nieuwkomers moet het helaas doen met piepkleine bijrolletjes. Zo komen Juno Temple, Ray Liotta en Lady Gaga er wel erg bekaaid vanaf. Het laatste hoofdstuk, het enige dat doorpakt op de gebeurtenissen uit het eerste deel, is echter veruit de zwakste van de vier. In een ongeïnspireerd wraakverhaal zet Jessica Alba een optreden neer dat niet misstaan zou hebben in Paul Verhoevens Showgirls.
Terwijl Alba nog even wulps op het podium van een groezelige bar staat te dansen en Rourke in een voice-over wat gromt over haar ongure toeschouwers, waan je je als kijker opeens in een pretpark waar de tijd al jaren stil heeft gestaan. Alle attracties draaien nog steeds, maar maken een afgeleefde indruk. De magie is weg en langzaam bekruipt je het gevoel dat je Sin City inmiddels wel ontgroeid bent. Die gedachte verdwijnt bij het herkijken van het negen jaar oude origineel gelukkig als sneeuw voor de zon. De sfeer, de beelden en de voice-overs - in het origineel lijkt alles te kloppen. A Dame To Kill For is simpelweg niet de opvolger waarop we gehoopt hadden.
