Keer op keer zorgen de Carry Slee-verfilmingen weer voor volle zalen. Het tienerpubliek kan zich goed inleven in de jeugddramas, ook al is de kwaliteit niet altijd even hoog geweest. Vooral op het scenario viel nog wel eens wat aan te merken; dialogen kwamen dan gekunsteld over en de opeenstapeling van jeugdproblematiek werd te veel. Anders was dat met Spijt!, die vorig jaar verschillende prijzen won en in ons land ruim vierhonderdduizend bezoekers trok. Het confronterende pestdrama was met afstand de beste uit de reeks boekverfilmingen. Pijnstillers komt een stuk minder hard aan, maar is degelijk gemaakt.
Voor deze nieuwste verfilming was het niet Dave Schram die in de regiestoel zat, zoals bij de vorige vijf films. Producent bleef hij wel, maar zijn dochter nam de regie over en maakt zo met deze nieuwste verfilming haar speelfilmdebuut. Die verandering is op een positieve manier te merken in de film, hoewel ook Tessa Schram in de eerste plaats dienstplichtig is aan het verhaal.
Dat betekent dat ook Pijnstillers een film is met uiteenlopende dramatische ontwikkelingen die niet allemaal even sterk op elkaar aansluiten. Het hoofdverhaal, over een jongen die op zoek gaat naar zijn verloren vader wanneer hij erachter komt dat zijn moeder kanker heeft, zou genoeg moeten zijn voor een volle speelfilm. Maar zoals dat vaker het geval is bij verhalen van Slee, worden er nog andere elementen aan toegevoegd. Zo wil hoofdpersoon Casper bijvoorbeeld meespelen met een jeugdorkest, heeft hij een vriendin die hem gebruikt om in het geheim met een Marokkaanse vlam af te spreken, en wordt hij intussen verliefd op een ander meisje.
De enige Slee-film waarin zulke zijplotjes echt aansloten op het hoofdverhaal, was Spijt!. De kalverliefde van de hoofdpersoon had daarin bijvoorbeeld een functie, omdat hij daardoor minder oog voor de gepeste jongen had, met alle gevolgen van dien. In het geval van Pijnstillers voelen de bijverhalen meer als een constructie om romantiek in te bouwen of een thema als racisme aan te halen. Jammer, want zo blijft er minder ruimte over voor het verhaal waar het werkelijk om gaat.
Toch komt dat hier beter uit de verf dan in veel eerdere verfilmingen en dat mag worden toegeschreven aan de nieuwe regisseur. Ouder-kindrelaties speelden al meerdere keren een belangrijke rol, in bijvoorbeeld Radeloos en Lover of Loser, maar nooit kwam dat zo gevoelig en natuurlijk over als nu. Er is een voelbare chemie tussen Birgit Schuurman en het jonge talent Gijs Blom. Sterk gespeeld natuurlijk, maar ook geregisseerd en geschreven met een oog voor kleine, ongeveinsde emoties. Het doet je vooral afvragen wat voor film Tessa Schram zou maken als ze zich niet aan een boek hoefde te houden.
