Filmmaker Marco van Geffen is bezig een interessant contrast te creëren in zijn oeuvre. Als scenarioschrijver is hij verantwoordelijk voor enkele warmbloedige familiefilms en luchtige komedies, maar wanneer hij plaatsneemt als regisseur kun je je opmaken voor een heel wat minder vrolijke vertelling. Na zijn korte bijdrage aan Allerzielen, een film gemaakt naar aanleiding van de moord op Theo van Gogh, maakte hij in 2011 zijn speelfilmdebuut met Onder Ons, een serieus drama over een Poolse au pair die zich van haar Nederlandse gastgezin vervreemdt vanwege een lokaal actieve verkrachter. Van die film werd destijds gezegd dat het de opener was van een zogenaamde vinextrilogie, bestaande uit een drietal films die handelen over wat Van Geffen het drama van het gelukkige gezin noemt. In Jouw Naam is hiervan het tweede deel. Ook hierin is drama in grote mate aanwezig en van een gelukkig gezin nauwelijks sprake.
De mogelijkheid hun relatie uit te bouwen tot een gelukkig gezin wordt het centrale koppel Ton en Els namelijk al snel ontzegd. De twee verkeren in de eerste tien minuten van de film weliswaar nog met hun hoofd in de wolken door de geboorte van hun eerste kind, maar wanneer ze vervolgens worden getoond in een rijdende ambulance is direct duidelijk dat hun leven een nare wending heeft genomen. Het wordt nooit uitgesproken wat er precies aan de hand is, maar zodra een dokter het heeft over sectie en een aangeboren afwijking weet de kijker genoeg. Aldus hebben de kersverse ouders hun ouderschap al verloren nog voor ze hun eerste kind een naam hebben gegeven.
Wat zich vervolgens ontvouwt, is een tamelijk conventioneel drama waarin beide partners hun verdriet proberen te verwerken. Hoewel ze dat allebei het liefst in stilte doen (resulterend in een dikke tien minuten zonder enige dialoog), zijn er duidelijke verschillen merkbaar in hun beider rouwproces. Zo geeft Ton zich geregeld over aan driftbuien waarin hij met spullen smijt, terwijl Els het liefst alles weggooit wat haar aan de overleden baby doet denken (om er vervolgens hoogstpersoonlijk op toe te zien dat het in de vuilniswagen verdwijnt). De film kiest geen partij, maar voorziet wel in enkele subtiele speldenprikjes. Want in hoeverre wijkt Els opruiming eigenlijk af van de scène waarin Ton een dood vogeltje in de achtertuin zonder al te veel gedoe in de container kiepert?
Degenen die een direct vervolg verwachten op Onder Ons zullen bedrogen uitkomen, aangezien de connecties tussen beide films nagenoeg nihil zijn. Pas wanneer het koppel halverwege de film besluit te verhuizen naar een nieuwe woning in een vinexwijk, resulteert dat in beelden van een troosteloze nieuwbouwwijk zoals in Van Geffens debuutfilm, maar echt bepalend voor het verhaal is deze ontwikkeling niet. Of het dezelfde wijk is als die in Onder Ons wordt overigens nooit bevestigd, noch zijn er personages of andere zaken die de films met elkaar verbinden. Het is dan ook misschien wat ongepast om te spreken van een trilogie; de term drieluik lijkt beter zijn plaats. Neemt niet weg dat In Jouw Naam een goed geacteerd en subtiel geregisseerd relatiedrama is met een slot dat je niet snel ziet aankomen. Genoeg dus om de interesse te wekken voor wat Van Geffen met zijn derde film zal doen.
