Nick Cave gelooft in de transformerende kracht van muziek, vooral in de vorm van liveoptredens. Voeger deed hij dat met de band The Birthday Party, tegenwoordig met The Bad Seeds of zijn tweede band Grinderman. Daarnaast gelooft hij dat ons geheugen bepaalt wie we zijn, en dat onze herinneringen ons vormen. Beide worden gedemonstreerd in dit docudrama, door middel van opnames voor zijn in 2013 verschenen album Push The Sky Away, stukjes concert en een boeiende blik op zijn leven zoals hij het zich herinnert. Deze gebeurtenissen vinden zogenaamd allemaal plaats op zijn twintigduizendste dag op aarde.
20.000 Days On Earth presenteert namelijk één fictieve dag uit het leven van Nick Cave, beginnend met het ontwaken naast zijn vrouw en eindigend met een fantastische opname van een liveversie van het nummer Jubilee Street, waarmee hij zijn eerder geopperde ideeën over muziek en de uitvoering daarvan uitwerkt. Regisseurs Forsyth en Pollard gebruiken verschillende methodes om Cave op zijn eigen leven en muziek (de zijne en die van anderen) te laten reflecteren. Hier en daar zijn er voice-overs van hemzelf, er is een therapiesessie met een psychiater, hij heeft fictieve gesprekken in zijn auto, hij praat met bandlid en vriend Warren Ellis en hij bezoekt zijn eigen archief om door zijn moeder opgestuurd materiaal te bestuderen.
Op die manier wordt een portret geschetst van onder andere Nick Caves jeugd in Australië, zijn relatie met zijn vader, zijn wilde dagen met postpunkbank The Birthday Party, zijn avonturen in Berlijn, zijn relaties met vrouwen en kinderen en vooral zijn huidige leven in Brighton, in het zuiden van Engeland. Hierbij is veel aandacht voor Caves muzikale proces en hoe belangrijk daarbij zijn verbeelding is, maar ook de samenwerking met anderen. De breuk met Blixa Bargeld en het kortstondige supersucces dankzij een duet met Kylie Minogue worden fijntjes aangestipt met verschijningen van henzelf in Caves auto.
Acteur Ray Winstone komt ook voorbij in zo'n droomachtig onderonsje, in één van de grappigste scènes van een film vol humor. Waarom regent het altijd als hij naar Brighton komt? Daarnaast wordt hier het centrale thema van transformatie geïntroduceerd. Een andere sleutelscène daarbij is een bezoek aan de excentrieke Warren Ellis, met wie Cave praat over een concert van Nina Simone dat zij ooit bijwoonden. Voor hen staat dit model voor wat zij zelf met hun muziek en optreden telkens weer proberen te bereiken. Hoe Simone duidelijk geen zin had in het concert, maar verandert zodra ze begint met spelen en zingen, en hoe uiteindelijk zowel zijzelf als het publiek volledig transformeert tot in euforie. Die transformatie vindt ook in 20.000 Days On Earth zelf plaats, en is de essentie van de film.
Het vergeten van jezelf en het uitstijgen boven jezelf en wat er dan ook verder in je leven speelt, door volledig op te gaan in muziek: dat is waar Cave altijd naar streeft. Zowel voor zichzelf en zijn band als voor hun publiek. Cave slaagt er tijdens 20.000 Days On Earth meerdere malen in om die omvorming te realiseren. In mindere mate al tijdens de scènes waarin nummers van zijn laatste album worden opgenomen en volledig tijdens het laatste liveliedje van de film, waarin aan het eind Cave zelf het thema bezingt: "I'm transforming, I'm vibrating, I'm glowing. Look at me now. Yes I am flying, I'm growing, look at me now!".
