Coming-of-agefilms zijn er in alle soorten en maten. Dit jaar nog zagen we met Richard Linklaters Boyhood misschien wel de meest letterlijke variant voorbijkomen, maar natuurlijk zijn er ook nog vele andere, iets minder ambitieuze vormen te bedenken die hun sporen in de geschiedenis verdiend hebben. Met name de jaren tachtig bleken een goed decennium voor de coming-of-agefilm met titels als Fast Times at Ridgemont High, Sixteen Candles en The Breakfast Club. Qua setting past White Bird In A Blizzard precies in het verlengde van dit rijtje, al schildert regisseur Gregg Araki een stuk minder geromantiseerd beeld van de tienerjaren dan zijn collega John Hughes deed.
Dat begint al bij de thuissituatie van het zeventienjarige hoofdpersonage Kat Connors. Van een liefhebbend huwelijk tussen haar ouders is bepaald geen sprake. Moeder Eve verveelt zich stierlijk in haar rol als huisvrouw en kan haar sullige man niet meer luchten of zien. De sfeer in huis is verre van gemoedelijk, totdat Eve van de ene op de andere dag uit hun levens verdwijnt. Waar je voor dochterlief misschien een traumatische ervaring zou verwachten, lijkt Kat echter niet echt onder de indruk. Als tienermeisje heeft zij haar hoofd bij heel andere zaken, zoals jongens, liefde en seks.
Het tijdsperk van de gelijknamige roman van Kasischke die als bronmateriaal fungeerde is gesitueerd in de jaren 86 tot en met 89, maar voor de film verschoof Araki de gebeurtenissen een eindje op naar het eind van de jaren tachtig tot het begin van de jaren negentig. Dat Araki zelf een grote affiniteit heeft met deze periode wordt al snel duidelijk, getuige de aanwezigheid van de typische foute make-up, outfits en haarspoelingen en de soundtrack vol nummers van onmiskenbare eightiesartiesten als The Cure, Depeche Mode en Tears for Fears.
Het is jammer dat Araki niet dezelfde aandacht aan al zijn personages heeft besteed. Hoewel Eva Green en Christopher Meloni zich aardig staande houden in de rollen van ouders, blijft de rest van de bijpersonages vooral nog wat gemakzuchtig ingekleurd. Erger is nog dat het voornamelijk bij platte stereotypen blijft: de aantrekkelijke maar simpele boy-next-door,de corpulente Afro-Amerikaanse beste vriendin of de valse nichterige beste vriend, en een bij vlagen tenenkrommend optreden van Thomas Jane als wandelend detectivecliché. Gelukkig profiteert de film optimaal van hoofdrolspeelster Shailene Woodley, die met een meer volwassen maar tegelijkertijd weer voldoende genuanceerde rol wederom een breed talent tentoonspreidt.
Helaas blijft Arakis film op andere vlakken eveneens wisselvallig. Tegenover elke interessante scène (niet geheel verrassend zijn dat voornamelijk de flashbacks met Eva Green) die werkt staat wel een dialoog die de plank weer flink misslaat. De vele openlijke conversaties over seksualiteit werken aanvankelijk nog wel verfrissend, maar veranderen later al snel naar geforceerd of potsierlijk. Hetzelfde geldt voor Kats winterse droomsequenties over haar verdwenen moeder. Op artistiek gebied fraai vormgegeven, maar de wat rare hulpkreten die later worden toegevoegd maken ze eerder komisch dan mysterieus.
Het grootste probleem met White Bird In A Blizzard is dat Araki de gehele film op zoek lijkt te zijn naar het verhaal dat hij wil vertellen. De gebeurtenissen kabbelen rustig voort zonder een echt gevoel van dreiging of urgentie. Hoewel dit bij coming-of-agefilms wel vaker het geval is, voelt het verhaal over Kats ontluikende seksualiteit en de bijbehorende relaties toch iets te dunnetjes uitgewerkt om echt te kunnen overtuigen. Tegen het einde wordt dan wel meer ruimte gemaakt voor het mysterie rondom Eves verdwijning, al is de kans klein dat je tegen dat punt nog op het puntje van je stoel zit. De voorspelbare twist met de verrassende dubbele bodem komt daarvoor net iets te laat.
