Pretentieloosheid is af en toe ongelooflijk prettig. Neem een rechttoe-rechtane actiefilm bijvoorbeeld. Lekker veel achtervolgen, knokken, schieten en het liefst veel helikopters en stoere bolides met gierende banden. Het zure slag criticus wil wel eens vergeten dat film bovenal entertainment moet zijn. Altijd maar ontroeren, ontregelen en beklijven kan soms best vermoeiend zijn. Even in een andere wereld vertoeven en niets aan je kop hebben is zeer aangenaam. Nee, met gebrek aan pretentie is helemaal niets mis, maar dan moet het ook echt als zodanig worden neergezet. Op dit vlak heeft het nieuwe actievehikel van Keanu Reeves een probleem. De makers proberen geen pretenties te hebben, maar doen tegelijkertijd hun stinkende best om interessant over te komen.
Neem nou de openingsscène en de aanloop. Reeves' personage, de John Wick van de titel, rijdt zichzelf tegen een muur en kruipt beduusd zijn auto uit. Hij heeft nog net de kracht om een video'tje te bekijken van hem en zijn geliefde op een strand in kennelijk betere tijden. Flashback in korte episodes: Wicks vrouw is ziek, gaat dood en laat haar weduwnaar een hondje achter. Wie John Wick is en wat hij precies doet voor de kost weten we niet. Wel dat hij graag in zijn sportwagen over vliegvelden scheurt. Een stel Russen bewondert tijdens het tanken Wicks wagen. Een moment later wordt onze hoofdpersoon in elkaar getrimd in zijn eigen huis en het hondje om zeep geholpen. Al deze verwarrende vaagheden leiden ertoe om ons duidelijk te maken dat het hier een doodeenvoudige wraakfilm betreft. Wick weet wel raad met een pistool en gaat achter een Russische bende aan.
John Wick bestaat uit één grote flashback die leidt tot het openingsshot. John was vroeger vriendjes met de Russen en ging mee op hun personeelsuitjes. Nu zit hij achter zijn voormalige werkgever aan, wat gepaard gaat met veel, heel veel ongecontroleerd schietwerk en veel vage dialogen. Het tweekoppige regieteam omlijst al dit geknal met vage, hip aandoende dialogen. De Russische gangsterbaas wordt gespeeld door de Zweed Michael Nyqvist die na zijn rol als Mikael Blomkvist in de Millennium-trilogie kennelijk alleen nog maar de boze Rus mag uithangen. Hij geeft een andere huurmoordenaar opdracht om Wick voor twee miljoen uit de weg te ruimen. Het klusje kan blijkbaar niet door de telefoon worden afgehandeld, dus wordt de hitman vereerd met een bezoekje. Veel woorden worden er niet gewisseld, maar een versgeperst wortelsapje wordt beleefd afgeslagen.
Wat willen Chad Stahelski en David Leitch, beide voormalig stuntman, nu precies met al deze coole hipheid bereiken? Het blijft allemaal een beetje in het luchtledige hangen zonder dat er echt een punt gemaakt wordt. Het gevolg is dat goede acteurs als Willem Dafoe naar de zijlijn worden verwezen. De regisseurs scoren meer punten met de heerlijk hersenloze actie die John Wick domineert. Al het gedoe erom heen hebben ze helemaal niet nodig. Vooral niet omdat Reeves nog steeds niet de beste acteur van zijn afstudeerjaar is. De teksten komen onnatuurlijk zijn keel uit. Hij excelleert echter in snelle actie en dat is een kunstje dat hij nog steeds niet verleerd is. Met andere bijrolacteurs als Ian McShane en John Leguizamo wordt helaas bitter weinig gedaan. Louter bezien als actiefilm is het grimmig geschoten John Wick een prima ervaring. De pretenties die het oproept doen hier enkel afbreuk aan.
