Een waarheid als een koe: de romantische komedie moet het niet hebben van een onverwachte afloop of bijster originele verwikkelingen. Het genre kent vrijwel altijd de kenmerkende tegenslag waardoor het allemaal mis lijkt te lopen en de tortelduifjes er eenzaampjes bij zullen zitten met Kerst. Of met een ander dan de makers hadden bedoeld. Alles valt en staat met de invulling van de romkom. Wat dat betreft zit het met de Britse boekverfilming Love, Rosie wel snor. Dat is dan ook een godsgeschenk, want anders zou het maar één grote irritante ellende zijn geworden. Het is namelijk niet niks om honderd minuten lang te moeten aanzien hoe twee mensen die voor elkaar gemaakt zijn eindeloos om elkaar heen draaien.
Het gegeven dat de Rosie uit de titel en haar beste vriend Alex, die ze al sinds haar vijfde kent, het met elkaar zullen gaan doen is een ding dat vaststaat. Je kunt het zo gek niet bedenken of het lot en heel veel misverstanden en verkeerd gekozen momenten zorgen er wel voor dat de twee vrienden weer een andere weg in hun leven inslaan om vervolgens weer bij elkaar uit te komen. Love, Rosie zou dan ook voor zowel het publiek als de personages weggegooid geld zijn, ware het niet dat er een intrinsieke wil en drang vanuit gaat dat het goed moet komen tussen deze twee smachtende zielen. Het is echter een Britse productie en onze westerburen pakken het doorgaans toch met wat meer flair aan hun Amerikaanse collegas. De vraag of mannen en vrouwen wel vrienden kunnen zijn wordt voor het noodzakelijke gemak maar even geparkeerd. Daar gaf When Harry Met Sally immers al antwoord op. Omdat de uitkomst al vaststaat hoefde dienstdoend regisseur Christian Ditter met zijn eerste speelfilm voor (verliefde) volwassenen hierover ook geen stelling in te nemen.
Het is verrassend te constateren dat deze verfilming van Cecelia Aherns roman Where Rainbows End tot het moment dat de twee elkaar vinden krediet blijft houden. De episodes in de levens van Rosie en Alex zijn onderhoudend, bij vlagen frustrerend tot op het bot en vooral een aaneenschakeling van vette pech. Het wordt echter gebracht met veel nuance en ingebed in realistische situaties. Als Alex naar de States dreigt af te reizen om daar een studie te volgen, is het ondenkbaar dat zijn hartsvriendin hem niet volgt. Maar Rosie blijft thuis en Alex slaat een bevallige Amerikaanse aan de haak met wie het allemaal heel serieus wordt. Rosie hoeft maar één blik op het stel te werpen tijdens een bezoekje om te constateren dat Alex relatie gedoemd is te mislukken. Ze zoekt de oorzaak ervan niet bij zichzelf, maar weet gewoon zeker dat haar beste vriend beter verdient.
Love, Rosie vaart wel bij de aansprekende interactie tussen hoofdrolspelers Sam Claflin (momenteel te zien in de nieuwste Hunger Games en in de studententhriller The Riot Club en rijzende ster Lily Collins. Het aantal sidekicks wordt tot een minimum beperkt en opvallend is dat zelfs zij die aan de zijlijn staan een minieme ontwikkeling doormaken die past in de voor hen onbekende toekomstplannen van Alex en Rosie. Haters van het romkomgenre zullen nog steeds niets aan kunnen vangen met dit Britse liefdesgehannes. Deze groep valt zelfs met een charmant lichtkomisch drama als Love, Rosie niet te overtuigen. Liefhebbers van het genre gaan echter een aangename honderd minuten tegemoet. Zelfs bioscoopgangers die niet bijster veel op hebben met romantiek moeten het de makers nageven dat liefde zelden zo tastbaar en voorstelbaar was als bij dit fijne Britse werkje waarin de hoofdpersonen vrijwel de gehele speelduur elkaar proberen te krijgen. Love, Rosie draait niet om de vraag óf Rosie en Alex elkaar in de armen zullen vallen, maar hóé.
