Als tekenfilmreeks is SpongeBob Squarepants misschien wel een van de succesvolste kinderprogrammas van de laatste decennia. De serie werd in 1999(!) gelanceerd en heeft inmiddels al zon tien seizoenen op de populaire kinderzender Nickelodeon gedraaid. De gele spons met het meest irritante lachje uit de tv-geschiedenis is daarmee nog altijd enorm geliefd onder kinderen. Wel heeft de zender goed in de gaten dat kinderen opgroeien en nieuwe interesses krijgen. Voor het levensbehoud van het programma is het daarom ook van belang om eens in de zoveel tijd een nieuwe generatie kinderen over de streep te trekken. Een tweede bioscoopfilm na elf jaar biedt daarmee een uitgelezen kans.
Afgaande op de poster en het promotiemateriaal lijkt het alsof de vertrouwde tekenfilmfiguur een grote metamorfose heeft ondergaan, maar in feite is het grootste gedeelte van de film nog steeds in dezelfde bekende tekenstijl van het tv-programma. SpongeBob heeft het uitstekend naar zijn zin als hamburgerbakker voor meneer Krabs, en concurrent Plankton verzint een reeks listen om het geheime krabburgerrecept te stelen. Wanneer het recept plotseling is verdwenen, breekt de chaos uit in Bikinibroek en trekken SpongeBob en Plankton eropuit om de geheime formule terug te vinden. Waarom niemand (restauranteigenaar meneer Krabs incluis) die formule nog niet uit zijn hoofd kent, is een raadsel.
Zo roept de film nog wel wat meer waarom-vragen op. Waarom de film in 3D wordt uitgebracht terwijl de helft in een tweedimensionale tekenfilmstijl geanimeerd is bijvoorbeeld. Of misschien nog wel prangender: wat heeft Antonio Banderas er in hemelsnaam toe bewogen om de live-actionscènes te moeten bevolken? Aangezien de film op een jong publiek is gericht, valt zijn tamelijk lachwekkende optreden nog wel te vergeven, maar je vraagt af waarom een acteur van zijn kaliber zich niet liever aan een uitdagendere rol zou willen wagen.
Hoe dan ook, Banderas speelt kapitein Burgerbaard. Een woeste zeerover die beschikt over een magisch boek waarmee hij door te schrijven alle gebeurtenissen in Bikinibroek kan beïnvloeden. Hiermee verovert hij de geheime krabburgerformule voor zijn mobiele restaurant en is het de taak aan de bekende zeevrienden om het recept weer terug te krijgen. Zo komen Spongebob en kornuiten enkel aan wal voor een eindconfrontatie met de slechterik. Je zou je als kijker enigszins bestolen kunnen voelen, ware het niet dat de nieuwerwets geanimeerde scènes aan land zo tenenkrommend en flauw zijn dat je direct terugverlangt naar de tekenfilm.
Buiten het mislukte uitstapje aan land bevat deze SpongeBob-film namelijk nog best wel wat geinige momentjes. Net als in de tekenfilmreeks neemt de film zich niet heel erg serieus. Het verhaal springt continu van de hak op de tak en zo nu en dan komen er nog een paar verrassend leuke (meta)grappen voorbij. Maar wanneer je anderhalf uur later volledig murw geslagen door hysterisch geschreeuw en knallende muziek weer naar buiten loopt, besef je dat er toch wel een reden is waarom de tekenfilm maar twintig minuten per aflevering duurt. Ouders, wees dus gewaarschuwd.
