Er was een periode dat je geen trein kon pakken, zonder dat je iemand zag zitten die Fifty Shades of Grey aan het lezen was. Ik heb het boek aan het begin van de hype ook besteld, met het idee dat het hier ging om een soort The Da Vinci Code; misschien geen topboek maar wel een dat je aandacht grijpt. Tegen de tijd dat ik het ontving, had ik gehoord waar het over ging en bij het bladeren door het boek vielen vooral de tenenkrommende dialogen en het hoge pornogehalte op. Min of meer wat de bouquetreeks vroeger was voor huisvrouwen, die wilden wegzwijmelen bij een Fabio-type dat ze op Gone With the Wind-achtige wijze in zijn armen zou nemen en 'verslinden'. Ik heb het boek uiteindelijk niet gelezen, maar volgde de hype rond de verfilming wel op de voet. Want een slecht boek hoeft nog geen slechte film op te leveren.
Centraal staat Anastasia Steele, een grijze muis die per toeval een keer in contact komt met multimiljonair Christian Grey. Zij is meteen onder de indruk van zijn knappe uiterlijk en charisma, en hij is tot haar eigen verbazing ook geïnteresseerd in haar. Een aantal dates en ontmoetingen volgen, waarna Christian aangeeft geen 'normale' relatie te willen en ze het beter hierbij kunnen laten. Maar de chemie is voor beiden te sterk en er ontstaat toch iets moois. Maar voor ze hun relatie kunnen voortzetten, vertelt Christian dat hij een voorwaarde heeft om samen door te gaan. Hij laat Anastasia zijn speelkamer zien en vertelt te houden van BDSM. Anastasia moet nu beslissen of ze een contract tekent, waarin ze toezegt de seksslaaf te worden van Christian.
Het eerste deel van de film volgt bijna een romkom-protocol van een man die zich niet wil binden aan een vrouw en uiteindelijk beseft niet zonder haar te kunnen leven. Met de introductie van de speelkamer verandert het verhaal. Niet dat het dan gaat om de seks, maar om de reden dat Christian Grey het gevoel heeft dat hij zich niet kan geven aan een vrouw zonder haar (officieel met contract en al) zijn mindere te maken. Want het is niet dat hij gewoon de kinky kant fijn vindt, het gaat erom dat hij een verleden heeft dat hem zo heeft gemaakt. Anastasia gaat er door haar verliefdheid in mee en alles duidt erop, dat ze het zelf ook best oké vindt. Maar ze wil wel weten of Christian daarnaast zich ook emotioneel zal gaan openstellen. Op zich niet anders dan veel vrouwen meemaken die een relatie krijgen met een man die zich (nog) niet wil binden: zij wil praten, maar hij heeft daar geen zin in. Alleen gaat deze communicatiestoornis in dit geval gepaard met een vleugje BDSM en een jeugdtrauma.
Fifty Shades of Grey is duidelijk alleen maar gericht op een vrouwelijk publiek. Voor mannen is het werkelijk prullaria van het hoogste niveau. Maar voor de doelgroep is de film in veel opzichten geslaagd. Johnson is een actrice die geloofwaardig zowel een grijze muis als een fascinerende jonge vrouw kan spelen en Jamie Dornan is een uiterst knappe en charismatische man, die het eerder in de tv-serie The Fall voor elkaar kreeg een sexy seriemoordenaar te spelen, woorden die eigenlijk niet samengaan. De vrouwelijke doelgroep heeft genoeg om bij weg te zwijmelen want ondanks dat Anastasia zeikt dat ze meer romantiek wil, zit Christian vol verrassingen waarmee hij haar hart weet te stelen van een onverwachte helikoptervlucht tot dure cadeaus. Zijn contract klinkt natuurlijk gluiperig, maar hij komt ermee weg om dezelfde reden dat het romantisch werd gezien dat Richard Gere in Pretty Woman een prostituee inhuurde en dat het aanbod van Robert Redford in Indecent Proposal toch aanlokkelijk klonk. Als het een ongelofelijk knappe en rijke man betreft, wordt er kennelijk toch anders naar gekeken.
De film bevat behoorlijk wat seksscènes, maar ze ondersteunen voornamelijk het verhaal van de ontluikende relatie en de seksuele gewaarwording van Anastasia. De hype rond het BDSM- gehalte deed voorkomen dat Dornan op zijn minst een 'gimp suit' aan zou trekken en er allerlei martelwerktuigen aan de seks te pas zouden komen, maar het beperkt zich 'keurig' tot een paar touwen, een blinddoek en een zweepje. De seksscènes hebben dan ook voor het merendeel een hoog romantisch gehalte. Ze bevatten misschien meer (vrouwelijk) naakt en donkererotische ondertonen dan de gemiddelde romantische Hollywoodfilm, maar van de softpornofilm die sommigen misschien hadden verwacht, is absoluut geen sprake.
Eigenlijk heeft de hele film de uitstraling van een dure Hollywoodproductie. Qua styling en cinematografie ziet het er werkelijk gelikt uit. De geslaagde, zwoele soundtrack ondersteunt het geheel ook prima. Waar de film echt ontzettend in tekortschiet, zijn de dialogen. Jamie Dornan moet soms zinnen zijn strot uit krijgen, waar je echt alleen maar om kunt lachen. Zo praten mannen gewoon niet, behalve misschien in een bouquetreeksroman. Maar de grootste boosdoener is het einde. Abrupt houdt het verhaal op en begint de aftiteling, waardoor je niet anders kunt dan je afvragen of dit 'het' dan was. Het geeft een geheel nieuwe betekenis aan de term open einde.
Fifty Shades of Grey is op veel punten finaal af te kraken, maar ziet er niet slecht uit en is in feite een combinatie tussen Pretty Woman en 9½ Weeks. Voor de (overwegend) vrouwelijke fans van het boek biedt de film in elk geval genoeg om bij weg te zwijmelen.
