Ik heb het persoonlijk even compleet gemist, maar kennelijk gaan hele met name jonge vrouwelijke volkstammen prat op het boek Boy 7 van Mirjam Mous. In het Hollandse antwoord op dystopische en populaire youngadultreeksen als The Hunger Games en Divergent draait het allemaal om een beangstigend toekomstbeeld waarin de overheid zo'n beetje alles en iedereen in de gaten houdt. Onder het mom van je eigen veiligheid uiteraard. Waar hebben we dat eerder gehoord? We treffen de verwarde jonge hacker Sam aan in een metro, waar hij niet alleen in contact komt met de autoriteiten, maar ook met lotgenote Lara. Beiden leiden aan een ernstige gevalletje geheugenverlies, al weet Lara al iets beter dan Sam wat er precies aan de hand is. Het leidt tot een zoektocht naar identiteit en lotsbestemming.
Boy 7 is al eens vertaald naar het toneel en gezien de populariteit van Mous' pennenvrucht kon een verfilming niet lang op zich laten wachten. Voor de regie tekende Lourens Blok, die met Midden In de Winternacht in 2013 al een hele aardige jeugdfilm wist af te leveren, maar met Feuten: Het Feestje de plank flink missloeg. Blok toont ons een kille klinische maatschappij, waarin de door de overheid opgelegde regels eigenlijk meer verwarring dan duidelijkheid verschaffen. Het strenge regime zorgt in ieder geval voor heel wat anarchie en kennelijk ook voor een immens ondergronds verzet, waarvan we de omvang maar lastig kunnen vaststellen. Ondanks de sterke visuele aankleding en het donkere kleurgebruik slaagt Blok er namelijk niet geheel in om de ernst en achtergronden van de maatschappelijke situatie duidelijk over te brengen. De jeugdige doelgroep zal best wel eens moeite kunnen hebben om dit alles te doorgronden.
Blok gooit ons vanaf het eerste moment in de chaos, wat met name tot uitdrukking komt in het gebruik van een misselijkmakende handheldcamera. Godzijdank belandt zijn Boy 7 na deze introductie in rustiger vaarwater, maar of het er veel beter op wordt valt te bezien. Het personage Sam en zijn positie worden verder uitgediept in een aaneenschakeling van flashbacks. De jongen is in het recente verleden kennelijk gedropt op een merkwaardige instelling die het midden houdt tussen een heropvoedingskamp, een gevangenis en opleidingsinstituut. De bewoners van het instituut worden allemaal aangeduid met een nummer en langzaamaan dreigt Sam zijn persoonlijkheid te verliezen. Talenten zijn belangrijker dan de aard van het beestje lijkt daar het credo te zijn. En dan is er nog de invloed van een gewelddadige coach en de mysterieuze directrice van de zooi. De door Tygo Gernandt vertolkte trainer lijkt vooral de functie te hebben de harde toon van de instelling neer te zetten.
Deze hoogdravende jeugdthriller bestaat voor een groot deel uit een warrige terugblikstructuur die weer voor een groot deel in het teken staat van één grote, maar dralende ontsnappingspoging. Als klap op de vuurpijl ligt nog een voorspelbare plottwist in het verschiet. Door de constant onbeduidende setting ontstaat niet de intrigerend vervreemdende situatie die Blok klaarblijkelijk heeft voorgestaan, maar vooral veel ergernis. De context is onduidelijk en de subtekst snijdt weinig hout. Net als het toekomstbeeld dat Mous in haar boek schetst, is deze filmvertaling veel gebakken lucht en een opeenstapeling van weinig bevredigende mysteries. De incidentele actiescène moet de vaart erin houden. Onder de streep blijft een matige sciencefictionthriller over waarin niets is wat het lijkt, maar waarvan de uitwerking simpelweg te weinig boeit.
