De liefde tussen Johnny Depp en de filmcritici is aardig bekoeld in de loop der tijd. Waar de excentrieke acteur tot enkele jaren geleden nog regelmatig werd bejubeld, worden zijn nieuwste projecten tegenwoordig nog maar weinig enthousiast ontvangen door zowel de media als aan de kassa. Depp haalde op zijn beurt vervolgens weer hard uit na het floppen van The Lone Ranger door de critici te verwijten van vooringenomenheid. De oorzaak van de magere opbrengsten legde hij vervolgens neer bij de negatieve recensies. Enige vorm van zelfreflectie lijkt de acteur vreemd te zijn, aangezien de meeste kritiek voortkomt uit het feit dat Depp de laatste jaren iets te vaak teruggrijpt op hetzelfde kunstje. Het is dus niet geheel verrassend dat ook zijn nieuwste film Mortdecai al met enig chagrijn onthaald werd. Zonde, aangezien David Koepps misdaadkomedie buiten het zoveelste typetje van Depp toch redelijk geslaagd kan worden genoemd.
Op het eerste gezicht lijkt de tweede samenwerking tussen Depp en Koepp (Secret Window) weer een typische verkleedpartij. Zo heeft de louche kunsthandelaar Charlie Mortdecai in een poging zichzelf van meer status te voorzien een imposante beharing op zijn bovenlip gekweekt. Vrouwlief Johanna vindt het maar niks. Ze vergelijkt de krulsnor met een vrouwelijk geslachtsdeel en weigert meneer Mortdecai nog in de slaapkamer toe te laten tot het ding is afgeschoren. Alsof dat nog niet genoeg is, verkeert het echtpaar in financieel zwaar weer. Een uitkomst wordt geboden wanneer Mortdecais hulp nodig is bij het opsporen van een verdwenen schilderij. Dat de detective die op de zaak is gezet maar moeilijk zijn amoureuze gevoelens voor Mortdecais vrouw kan verbergen, moet hij daarbij maar voor lief nemen.
Zo komt de kunsthandelaar in een doldwaas avontuur terecht vol aanvaringen met internationale terroristen, de MI5 en de Russische maffia. Gelukkig wordt Mortdecai te allen tijden bijgestaan door zijn hulp Jock, een simpele rauwdouwer met een voorliefde voor vrouwen en een opvallend hoge pijngrens. Met name de wisselwerking tussen de welbespraakte lafaard en zijn trouwe bodyguard levert aardig wat grappige scènes en hectische achtervolgingen op, die af en toe wat doen denken aan typische Britse komedies als The Pink Panther of Rowan Atkinson in de eerdere seizoenen van Blackadder, ook al zon maffe aristocraat met grootheidswaanzin. De grappen worden in een hoog tempo afgevuurd en leveren een aardige mix tussen slapstick, eloquente beledigingen en hier en daar een wat volwassener kwinkslag.
Tot zover alles in orde, maar helaas valt de film al snel in herhaling en worden grappen tot in den treure gerecycled. Niet alleen komt de beruchte snor wel erg vaak terug (zij het één keer met een leuke knipoog naar de gemiddelde Amerikaanse hipster), maar Koepp vindt het ook nodig om in een paar minuten tijd een keer of vijf dezelfde uitspraak over het openen van testikels te laten terugkomen. Ook Depp valt regelmatig in herhaling. De opgetrokken wenkbrauwen, samengeknepen oogjes en beschonken looppasjes; alle bekende trekjes zijn inmiddels zo voorspelbaar dat Depp zo langzamerhand een parodie op zichzelf begint te worden. Het roept ook de vraag op waarom men het nodig vond twee Amerikaanse acteurs in de hoofdrollen te casten, daar waar al snel duidelijk wordt dat Britse humor het beste overgelaten kan worden aan de Britten.
Het is niet moeilijk voor te stellen dat enkele criticasters hun messen na het zien van de eerste trailer al aan het slijpen waren, maar Mortdecai is lang niet zon verschrikkelijk dieptepunt als sommigen beweren. Koepp voorziet de moderne setting van een aangenaam jarenzestigsfeertje en geeft een paar leuke knipogen naar oudere films (zie bijvoorbeeld de gelijkenis van de openingsscène met die van Indiana Jones and the Temple of Doom). Het vlotte tempo en een handjevol volwassener grappen compenseren aardig voor de nodige plotgaten en flauwheid, maar kunnen helaas niet verhullen dat zowel Depp als het script te vaak in herhaling vallen. Een film als Mortdecai arriveert dan ook precies op het verkeerde moment. Een jaar of zes geleden had Depp nog weg kunnen komen met een film als deze, maar inmiddels begint het publiek een beetje typetjesmoe te worden. Hoog tijd om uit een ander vaatje te gaan tappen dus.
