De Zweedse regisseur Ruben Östlund liet met zijn eerdere werken Play en Involuntary al zien een voorkeur te hebben voor een film over sociologische situaties. Met Turist gaat hij nog een stapje verder en onderzoekt hij op satirische wijze de rol van de man in de samenleving en wat er in zijn psyche en in zijn omgeving gebeurt als hij hierin tekortschiet.
Tomas en Ebba zijn getrouwd, hebben twee kinderen en genieten met zijn allen van een welverdiende skivakantie. Ze brengen veel tijd samen door, iets waar ze duidelijk aan toe zijn. Wanneer ze een hapje eten op een terras van een restaurant tussen de bergen, lijkt een lawine hun richting op te komen. Eerst vindt Tomas het nog grappig en negeert hij zijn angstige kinderen. Dan breekt paniek uit wanneer de lawine daadwerkelijk een bedreiging lijkt te vormen. Tomas gaat er als een speer vandoor en laat zijn gillende vrouw en kinderen zonder blikken of blozen achter. Het blijkt echter loos alarm en Tomas moet met hangende pootjes terugkeren naar het tafeltje. Hij probeert te doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is, maar Ebba en de kinderen zijn geschokt door het voorval. Tijdens de rest van de vakantie zorgt het voor een diepe crisis in het gezin en is het maar de vraag of Tomas zijn familie en zijn mannelijke rol binnen het gezin zal kunnen behouden.
De kracht van Turist is de manier waarop de nasleep van de lawine rustig wordt uitgewerkt. De spanning tussen de gezinsleden neemt steeds meer toe, met name als beiden het verhaal op eigen wijze aan anderen vertellen. Dit zorgt voor komische taferelen, al helemaal als zwager en nieuwe vriendin zich bij de familie voegen om samen vakantie te vieren. De sfeer en intredende koelheid tussen het echtpaar wordt versterkt door de prachtige beelden van de witte bergen en de bijna geluidloze scènes tijdens het skiën die enkel worden onderbroken door bombastische noten van Vivaldi.
De wijze waarop Östlund het verhaal presenteert, zorgt voor een cynische kijk op de rol van de man in de maatschappij en de menselijke aard om zijn eigen hachje te redden. De acteurs zijn allemaal prima op hun plek, van wie Kristofer Hivju (bekend van Game of Thrones) de leukste oneliners heeft. Zo oppert hij dat Tomas wellicht zo snel was weggerend om later zijn familie uit te kunnen graven. De blikken van zijn eigen vriendin en Ebba snoeren hem de mond. Alleen het einde waarin Tomas toch nog de kans krijgt om zich van zijn schuldgevoel te verlossen, is wat voorspelbaar en het laatste deel met de bus is niet zo sterk en doet afbreuk aan de rest van de film. Ondanks dat blijft het een interessante en onderhoudende film, die je doet analyseren hoe mensen met elkaar omgaan. Het zou bijna pijnlijk zijn, ware het niet dat er zoveel te lachen valt. En juist dat hilarische element, dat weer voortkomt uit de herkenning in de menselijke keuzes en genderrollen, maakt het tot zo'n bijzondere kijkervaring.
Lees ook het interview met regisseur Ruben Östlund en hoofdrolspeler Johannes Kuhnke.
