Verhalen over de Tweede Wereldoorlog zijn er in ontelbare soorten en maten. Of het nou gaat om fictieve personages of de overlevering van ware gebeurtenissen, schrijvers en filmmakers putten vandaag de dag nog altijd inspiratie uit de geschiedenis. Om ons te ontroeren, aan het denken te zetten of simpelweg opdat we de inktzwarte bladzijde uit het verleden nimmer zullen vergeten. Ook het verhaal achter de Franse roman Suite Française van Irène Némirovsky is even tragisch als bijzonder. Nemirovsky baseerde haar boek op twee handgeschreven novelles die bedoeld waren als eerste delen van een grootschalig epos over liefde en oorlog, maar de schrijfster kreeg nooit de kans die reeks te voltooien toen zij een vroege dood stierf. Pas een halve eeuw later werd het boek postuum uitgebracht door Némirovskys dochter en alsnog een bestseller. Zodoende kon ook een verfilming niet lang uitblijven.
Om voor de filmversie ook het niet-Franstalige publiek naar de bioscopen te krijgen, werd dan ook de Britse regisseur Saul Dibb en een grotendeels Engels sprekende cast aangetrokken. Buiten de titel en plaats van handeling blijft zodoende maar weinig over wat echt Frans is. Voor wie veel waarde hecht aan authenticiteit is dat aanvankelijk misschien even een grote horde om te nemen, maar met de fraaie aankleding en overtuigende acteerprestaties is dat probleem al snel vergeten. Na zijn vorige film The Duchess toont Dibb namelijk opnieuw aan prima uit de voeten te kunnen met een historisch drama, wat nog eens extra onderstreept wordt door de zorgvuldig opgebouwde sets en de elegante klassieke soundtrack.
Het verhaal vindt plaats in het pittoreske Bussy, een klein dorpje nabij de Franse hoofdstad. Wanneer de plaats bezet wordt door het Duitse leger, komen de levens van de inwoners volledig op hun kop te staan. De dorpelingen zien het bepaald niet zitten om de vijand een plek in hun huizen aan te bieden, maar kunnen maar weinig tegen de militaire overmacht inbrengen. Ook de hooghartige huizenbezitster Madame Angellier en haar schoondochter Lucile, die samen het huishouden runnen terwijl zoon Angellier in dienst zit, maken met tegenzin een kamer vrij voor een van de bezetters. Angellier gunt haar gast geen blik waardig, maar bij Lucile komt een onverwachte aantrekkingskracht voor de Duitse officier Bruno naar boven. De pianospelende Bruno blijkt namelijk een stuk beleefder en innemender dan zijn militaire kompanen en beschikt over een fijngevoeligere kant dan verwacht.
Hoewel het verfrissend om te zien is dat de film breekt met het eenzijdige beeld dat alle Duitse soldaten slecht zijn, vormt de verboden liefdesrelatie juist een van de minst interessante onderdelen van de film. De prima acteerprestaties van Williams en Schoenaerts voorkomen gelukkig dat het soms iets te hoge soapgehalte de overhand neemt, maar de overige intriges binnen het bezette dorp blijken simpelweg vele malen boeiender. De klassenverschillen tussen rijk en arm zorgen namelijk voor de nodige haat en nijd tussen de dorpelingen. Enkele welgestelde bewoners manoeuvreren zich in een betere positie door te collaboreren, terwijl enkele arme verzetsstrijders juist weer zinnen op wraak.
Doordat Dibb te veel nadruk legt op het romantische plot verdwijnen sommige personages en ontwikkelingen iets te vaak naar de achtergrond. Dat is niet alleen zonde, maar laat de kijker ook achter met het gevoel dat het levensverhaal van de schrijfster zelf een stuk tragischer was dan haar boek. Némirovsky werd in 1942 naar Auschwitz gedeporteerd en overleed een maand later op slechts negenendertigjarige leeftijd. De handgeschreven manuscripten bleven in het bezit van haar dochter, die vermoedde dat het haar moeders memoires waren en ze jarenlang niet durfde te lezen uit angst voor pijnlijke herinneringen. Dat het boek uiteindelijk een bestseller werd in Frankrijk is een mooi eerbetoon, maar ondanks een degelijke uitvoering weet deze verfilming niet boven het gros van Tweede Wereldoorlogfilms uit te steken.
